جانش شررى برانگيخت، كه درنگ را جايز نديد و همراه پسرعمويش آيت اللّه سيد محمّد حسين هاشمى خويى در 12 جمادى الثانى 1286 ه. ق، رهسپار نجف شد.

پدرش امين الرعايا در اوّل حق اليقين علامه مجلسى چنين نگاشت:

مشرف شدن نور العيونى آقاى مير حبيب اللّه- حفظه اللّه تعالى- به عتبات عاليات عرش درجات، به عزم تحصيل كه در دوازدهم شهر جمادى الا به همراهى نور ديده جناب آقاى مير محمّد حسين از خوى حركت و روانه شده، جناب بارى به حق مقربان درگاه خود، هردو را فرموده، در غربت ناساز نفرموده، از شر شيطان جن و انس و من شر الاعداء نگه داشته، به سلامتى و تندرستى به وطن مألوف عالم و فاضل با عمل برگرداند، ان شاء اللّه، سنه 1286.[1]

اساتيد

حاج ميرزا حبيب اللّه خويى در نجف اشرف به درس استادان بزرگ حوزه مانند آيت اللّه سيد حسين كوه كمرى حاضر شد و بيانات ژرف او را در فقه و اصول به رشته تحرير درآورد. او بسيار موردتوجه استادش قرار گرفت، به گونه‌اى كه استاد در اولين صفحه تقريرات درسش چنين نگاشت:

... الممتاز بين الاقران و الامثال العالم الكامل و الفاضل الماهر، الخبير بمبانى الفروع من العلوم الادبية و القواعد الاصولية لا يشبه ذهنه ذهن اوساط الناس.[2]

او به غير از اين درس، در بحثهاى آيات عظام: ميرزا حبيب اللّه رشتى و ميرزا محمّد حسن شيرازى هم شركت كرد، مبانى علمى‌اش را استوار ساخت و سرمايه‌هاى گرانبهاى بسيار در فقه، اصول و حديث اندوخت.

[1]. حسينى خويى، مقدمه منهاج البراعة، ج 1، 4.

[2]. حسينى اشكورى، تراجم الرجال، ج 1، 138.