استقبال كم‌نظير مردم به شهر آمد.[1]

در اين سفر وى به استفتائات بسيارى پاسخ گفت، و رساله‌اى جداگانه در جواب پرسشهاى شاه قاجار تأليف داد. حتى- بنا به گفته برخى- وى به مظفر الدين شاه دستور داد تا شارب بلندش را كوتاه كند. و خلاصه، سفر ايشان مايه عزت، سربلندى دين و ترويج آيين بود.[2]

ويژگيهاى اخلاقى‌

به گفته علامه مدرس خيابانى:

وى مصداق كامل مضمون حديث: «مطيع لمولاه مخالف لهواه حافظ لدينه صائن لنفسه بود، و در تأدب به آداب دينيه حاوى قدح معلى، به فضايل نفسانيه متحلى، از رذايل و اخلاق ذميمه متخلى؛ و مراتب عاليه علميه و عمليه او مسلم يگانه و بيگانه، و رفتار و اطوار او بعد از رياست تامه مانند ايام گذشته و پيش از رياست بود، و اصلا تغييرى نكرد ....[3]

به نوشته جعفر آل محبوبه:

وى قامتى كوتاه، رنگى سپيد و چشمانى كوچك داشت. عالمى متبحر، فاضلى ماهر، فقيهى اصولى، محدثى لغوى و اديبى بزرگ بود. وى بلند همت، زاهد، متقى، بردبار، صبور، عفيف، قانع، عزيز النفس، خوش مجلس، بذله‌گو؛ حافظ نوادر، آثار و اخبار، شناسابه انساب سادات و مقابر ايشان، و آگاه به احوال آنان بود. سخنش كسى را خسته نمى‌كرد، كم مى‌خورد، اندكى مى‌خوابيد و به آرامى راه مى‌رفت.[4]

[1]. همان، ص 250؛ امين، اعيان الشيعة، ج 5، ص 151.

[2]. گفتار حضرت استاد آيت اللّه شيخ محى الدين مامقانى.

[3]. مدرس خيابانى، ريخانة الادب، ج 3، ص 433.

[4]. آل محبوبة، ماضى النجف و حاضرها، ج 3، ص 253؛ مامقانى، مخزن المعانى، ص 231.