مجلسى شيرين، گفتارى نمكين، چهره و دستى گشاده، و اخلاقى خوش داشت.[1] اينك به برخى از ويژگيهاى او اشاره مى‌كنيم، و تفصيل خصوصيات او را به كتاب مخزن المعانى حواله مى‌دهيم.

الف: زهد

شيخ محمّد حسن مامقانى، مقام والاى زهد را بحق از استادش شيخ انصارى به ارث برده بود. وى با رفتار، كردار و گفتارش مروج دين بود، به خوراك و پوشاك و منزلش اهميتى نمى‌داد.[2] او با همان قباى قدك لاجوردى كه در روزگار فقرش در مدرسه مى‌پوشيد، تا سالهاى سال پس از مرجعيتش زندگى كرد. آيت اللّه مامقانى تا روز درگذشت خويش مستأجر بود، و هرچه مقلدان و ارادتمندانش تلاش مى‌كردند تا برايش خانه‌اى خريدارى كنند، اجازه نداد.[3] روزى يكى از ثروتمندان بدو مال بسيارى هديه داد و گفت: براى سكونت خويش با اين پولها، خانه‌اى بخريد. وى آنها را بين طلاب و نيازمندان تقسيم كرد، و درهمى را براى خود برنداشت. وقتى كه اين خبر به صاحب مال رسيد، آمد و گفت: من اين پولها را دادم تا خانه‌اى را براى خود تهيه كنيد. مرحوم مامقانى پاسخ داد: من هم براى خودم بهترين خانه‌ها را در بهشت خريدارى كردم.[4] پس از وفات ميرزاى شيرازى (د. 1312 ه. ق) كه زعامت و مرجعيت شيعه به او رسيد، كمترين تغييرى در وضع زندگى‌اش حاصل نشد. با اينكه هر ساله وجوهات شرعيه و نذورات بسيارى از سراسر جهان بدو مى‌رسيد، اما وى به كمترين بسنده مى‌كرد. وى به مانند يكى از فقراى طلاب زندگى مى‌نمود، و به هدايايى كه برايش مى‌آوردند قناعت مى‌كرد.

[1]. امين، اعيان الشيعة، ج 5، ص 151.

[2]. تهرانى، نقباء البشر، ج 1، ص 410.

[3]. مهدى پور، اجساد جاويدان، ص 275.

[4]. مامقانى، مخزن المعانى، ص 234.