ستوده‌اند و اندكى از سجايا و مزاياى او را بازگفته‌اند. علامه امين عاملى مى‌نويسد:

اكثر استفاده ما در فقه و اصول، از محضر شريفش بود و اين به جز استفاده‌هايى بود كه از اخلاق، رفتار و كردارش مى‌برديم. به درستى كه سودمندترين مواعظ، موعظه به كردار است نه به گفتار.[1]

فروتنى‌

او را مظهر تواضع و فروتنى با عموم نوشته‌اند. شيخ آقا بزرگ تهرانى مى‌نويسد:

وى با شاگردان و طبقات مختلف مردم سيره حسنه‌اى داشت. براى ايشان فروتنى مى‌ورزيد و آنان را با رفتار و كردارش تربيت مى‌كرد، همان گونه كه با گفتار، درس و بحثش آنان را پرورش مى‌داد و گروهى از شاگردانش به او اقتدا كردند و نزد مردم از نامى نيك برخوردار بودند.

وى در شب‌وروز به تنهايى حركت مى‌كرد و اجازه نمى‌داد كسى همراه او راه برود و به او كمك كند. در آن زمان، رسم بزرگان آن بود كه شب‌ها در مقابل آنان چراغ مى‌بردند، تا راه روشن شود، اما او به اين كار هم راضى نمى‌شد. او همراه با شاگردانش به گونه‌اى نشست و برخاست مى‌كرد كه گويى يكى از آنان است. او مانند آنان مى‌گفت و مى‌شنيد و براى خود اعتبارى ويژه قائل نمى‌شد.[2]

علامه سيد محسن امين هم مى‌نويسد:

از تواضع شديد وى آن بود كه در برابر هر كسى كه وارد مى‌شد، برمى‌خاست و براى ورود طلاب، حتى در اثناى درس، بلند مى‌شد و احترام مى‌كرد. درحالى‌كه عادت استادان در نجف اين بود كه در مقابل احدى از شاگردانشان، چه در ميان درس و چه در خارج آن، بلند

[1]. همان، ص 19.

[2]. تهرانى، نقباء البشر، ج 2، ص 777.