علامه كبير سيد محسن امين مى‌نويسد:

وى دانشمندى فقيه و اصولى و محقق و مدقق و از برترين شاگردان ميرزاى شيرازى بود. تمام شب و روزش را به مطالعه، تأليف و تدريس در فقه و اصول سپرى مى‌كرد. او صبح از خانه‌اش كه نزديك مسجدى بود كه در آن نماز مى‌خواند بيرون مى‌آمد و درس فقه خود را از روى كتاب مصباح الفقيه- كه در روزوشب گذشته آن را نگاشته بود- القا مى‌كرد و اين درس، يك ساعت طول مى‌كشيد، سپس به خانه‌اش مى‌رفت و مشغول نگارش درس روز بعد- تا وقت ظهر- مى‌شد. پس، هنگام ظهر به مسجد مى‌رفت و نمازش را به جماعت مى‌خواند و به خانه باز مى‌گشت، آنگاه همراه با فرزندانش شيخ محمّد و داماد و پسر خواهرش شيخ على همدانى كه در علم، تقوا و اخلاق به مانند خودش بود، ناهار مى‌خورد و معمولا ناهارش فقط نان خشك، بدون پنير و خورش بود.

سپس اندكى مى‌خوابيد و بيدار مى‌شد و مشغول مطالعه و نوشتن درس بعدى مى‌گرديد. هنگام عصر به مسجد مى‌رفت و درس ديگرى از مصباح الفقيه را مى‌داد تا وقت مغرب شود، آنگاه نماز مغرب و عشا را به جماعت مى‌خواند و پس از آن به زيارت مرقد شريف امير المؤمنين عليه السّلام مى‌شتافت و نماز و دعا مى‌خواند و گاه در مقابل حجره مدفن سيد جواد عاملى، صاحب مفتاح الكرامة، مى‌نشست و پس از مدتى به خانه‌اش باز مى‌گشت و مشغول مطالعه مى‌شد و پس از آن، مى‌خوابيد.[1]

علامه بزرگوار شيخ آقا بزرگ تهرانى هم مى‌نويسد:

من در ايام بحث زكات، به درسش حاضر مى‌شدم. وى هر شب يك صفحه از مصباح الفقيه را مى‌نوشت و روز بعد بر شاگردانش در مجلس بحث مى‌خواند، پس شاگردانش به نقد و بررسى مطلب مى‌پرداختند تا

[1]. امين، اعيان الشيعة، ج 7، ص 20.