نيست، اما به‌هرحال در اوايل قرن چهاردهم هجرى و حدود سال‌هاى 1302 و 1303 ه. ق بود.[1]

درس او در نجف خوش درخشيد و گروه بسيارى را به سوى خود كشيد. وى در اوايل ورودش به نجف، چندان مشهور نبود. نخستين كسى كه در بالا بردن نامش و بزرگى مقامش كوشيد، و علم و فضل او را بازشناخت، علامه شيخ احمد، فرزند صاحب جواهر بود كه خود به زيركى، هوشيارى و دانش شهرت داشت. او نه تنها ملازم فقيه همدانى شد و از درسش لحظه‌اى غافل نگشت، بلكه همگان را به حضور در درس فقيه همدانى فرا خواند و به دنبال او، خاندان صاحب جواهر در حال حيات و پس از درگذشت شيخ احمد، همگى به درس محقق همدانى حاضر شدند، چنانكه خود مى‌گفت: من خاندان صاحب جواهر را پرورش مى‌دهم.[2]

تدريس‌

محقق همدانى، چه در سامرا و چه در نجف، يكى از مدرسان مشهور به شمار مى‌رفت. وى در سامرا، به تدريس سطوح اشتغال داشت و جمعى مانند: آيت اللّه سيد حسن صدر و آيت اللّه شيخ محمّد حسن آل كبّه بغدادى، از شاگردان وى بودند.[3] اما در نجف، آوازه درس او فراگير شد و گروه بسيارى به درس فقه و اصولش حاضر مى‌شدند با وجود اينكه كتابت و تصنيف او بهتر از بيان و تدريسش بود، ولى افاضل محصلان در علم و فضل او و علو مرتبت علمى‌اش متفق بودند و علم و فضلش بيش از آن بود كه مى‌گفتند. او محققى صاحب‌نظر، دقيق و انديشه ژرف بود.[4]

[1]. مرعشى نجفى، الاجازه الكبيره، ص 414.

[2]. امين، اعيان الشيعه، ج 7، ص 20.

[3]. تهرانى، نقباء البشر، ج 2، ص 777.

[4]. حرز الدين، معارف الرجال، ج 1، ص 323.