اينكه نظرشان بر مطلبى قرار مى‌گرفت، پس گاهى مؤلف مطالب خود را تغيير مى‌داد و گاه تغيير نمى‌داد؛ چون مطلب به نظرش تمام بود و اعتراضات را وارد نمى‌دانست.[1]

علامه شرف الدين مى‌نويسد:

من در همسايگى استاد و مسجدش بودم و نمازهاى خود را پشت‌سر او همراه گروهى از مقدسان، علماى پرهيزگار و عموم مؤمنان مى‌خواندم. او به من لطف و عنايتى فراوان داشت و اين به خاطر سابقه او و پدرم- كه از شاگردان اوليه او به شمار مى‌رفت- بود، پس من بدين‌سبب از او معضلات مسائل و مشكلات علمى را مى‌پرسيدم و او با سعه صدر و لطف بسيار به من پاسخ مى‌داد.[2]

شاگردان‌

از مجلس درس آن فقيه بزرگ، عالمانى برخاستند كه هريك از فضلاى زمان خويش در حوزه نجف به شمار مى‌رفتند.[3] برخى از آنان عبارتند از آيات عظام و حجج اسلام:[4]

1.سيد حسن صدر موسوى كاظمى (1272- 1354 ه. ق) نويسنده تأسيس الشيعه و تكملة أمل الآمل.

2. شيخ محمّد حسن آل كبه ربيعى بغدادى (د. 1336 ه. ق) صاحب حاشيه بر رسائل و حاشيه بر مكاسب.

3. سيد محمّد موسوى نجف آبادى.

4. سيد محسن امين عاملى (1282- 1371 ه. ق)، صاحب اعيان الشيعه و كشف الارتياب.

[1]. تهرانى، الذريعه، ج 21، ص 115.

[2]. شرف الدين، بغية الراغبين، ج 2، ص 74.

[3].؟؟؟؟، ج 7، ص 20.

[4] انصارى قمى، ناصر الدين، اختران فقاهت بررسى زندگى علمى و سياسى گروهى از علماى سده اخير، 2جلد، دليل ما - قم، چاپ: دوم، 1387.