محمّد باقر آشتيانى- رحمة اللّه عليه- موجب نگرانى و تألم شد. اين جانب ايشان را از جوانى مى‌شناختم و آنچه را از ايشان دريافتم تقوا و صفاى باطن و اخلاق كريمانه و اشتغال به علم و عمل بود ... اين جانب فقدان اين بزرگوار را به حوزه‌هاى علميه و علماى معظم، خصوصا علماى اعلام تهران دامت بركاتهم و به خاندان محترمشان تسليت عرض مى‌نمايم ...».

وى در مقبره پدرش، در حرم حضرت عبد العظيم حسنى، مدفون است.[1]

3. مرحوم علامه ميرزا مصطفى افتخار العلماء (1282- 1328 ه. ق) متخلص به صهباء: وى يكى از ادبا، شعرا و فقهاى توانا بود و علاوه بر كسب علوم دينى و دانش عقلى، در نظم دستى توانا داشت. وى در 18 سالگى در مدت شش ماه كتابى به سبك شاهنامه فردوسى در شرح زندگانى و افتخارات امير مؤمنان على عليه السّلام سرود و موجب شگفتى همگان شد. نام اين كتاب، افتخارنامه حيدرى است.

وى، در سال 1328 ه. ق (46 سالگى) در نيمه‌شب و در حال نماز و تهجد توسط مشروطه‌خواهان مورد سوءقصد واقع شد و به شهادت رسيد.[2]

4. مرحوم آيت اللّه علامه ميرزا مهدى آشتيانى (1306- 1372 ه. ق). او نيز از اعلام اين بيت شريف و نوه دخترى ميرزاى آشتيانى است. وى فرزند آيت اللّه ميرزا جعفر آشتيانى، داماد و برادرزاده ميرزا محمّد حسن و معروف به ميرزاى كوچك، بود و در نجف از بحثهاى آيات عظام آخوند خراسانى، سيد محمّد كاظم يزدى، ميرزاى نائينى، آقا ضياء عراقى و سيد ابو الحسن اصفهانى توشه‌ها برگرفت و به مقام عالى اجتهاد نائل آمد. وى در فقه، اصول، فلسفه و حكمت، رياضيات، طب و نجوم دستى توانا داشت و به فيلسوف شرق شهرت يافته بود. از آثار اوست:

اساس التوحيد، جبر و تفويض، حاشيه بر: منظومه سبزوارى، شفا، اسفار، فصوص، مصباح الانس، كفاية الاصول، رسائل و مكاسب. وى در سال 1372 ه. ق‌

[1]. رازى، اختران فروزان، صص 186- 187.

[2]. همان، صص 188- 189.