بدرود حيات گفت و پيكرش به قم منتقل و در مسجد بالاسر حرم حضرت معصومه عليها السّلام به خاك سپرده شد.[1]

پدرش مرحوم آيت اللّه ميرزا جعفر آشتيانى، از بزرگان شاگردان ميرزاى آشتيانى و در علم و ادب در زمان خود سرآمد، و در تمام شعب علوم عقلى و نقلى داراى رتبه‌اى بلند و مقامى عالى بود. وى، در حكمت و فلسفه از حكيم جلوه، آقا على مدرس حكيم و آقا محمّد رضا قمشه‌اى بهره برده بود.[2]

وفات‌

سرانجام، آن فقيه بزرگ و پيشواى؟؟ شيعه، پس از عمرى سرشار از توفيق و آكنده از خدمات دينى، علمى و اجتماعى در 71 سالگى و در تاريخ 28 جمادى الاولى 1319 ه. ق، در تهران به هنگام خواندن زيارت جامعه كبيره، بدرود حيات گفت و به مواليان طاهرينش پيوست. پيكر پاكش را پس از تشييعى مفصل و با شكوه به سوى حرم حضرت عبد العظيم حسنى عليه السّلام حركت دادند و در مقبره‌اى به رسم امانت به خاك سپردند. فرزندش آيت اللّه شيخ مرتضى آشتيانى مى‌گويد:

هنگامى كه پدرم از دنيا رفت، خواستم او را به نجف اشرف حمل نمايم.

اما به دليل شرايط نامساعد، لاجرم او را در مقبره‌اى از مقابر حضرت عبد العظيم به امانت سپرديم. و پس از هشت ماه، وقتى كه قبرش را شكافتيم تا به نجف اشرف حمل كنيم، با كمال تعجب ديديم جسد شريفش هيچ تغييرى نكرده و حتى ورم پاى چپش كه به هنگام فوت، متورم بود تخفيف نيافته و مثل اول است. بنابراين بدن را با همان شرايط به نجف انتقال داديم و در مقبره مرحوم آيت اللّه شيخ جعفر شوشترى كه‌

[1]. واعظ خيابانى، علماى معاصرين، صص 257- 258؛ موسوى بجنوردى، دائرة المعارف بزرگ اسلامى، ج 1، صص 409- 410؛ رازى، مشاهير دانشمندان، ج 4، ص 367.

[2]. تهرانى، نقباء البشر، ج 1، ص 275؛ واعظ خيابانى، علماى معاصرين، ص 258.