مى‌شد و مردم را موعظه مى‌كرد.[1]

مرحوم ميرزا على اكبر فيض مى‌نويسد:

«در ايام عاشورا و زمان اندوه بر شهداى نينوا، در خانه مخصوص خود، خيمه عزا برپا مى‌نمايند و به نفس شريف به ذروه منبر مرتقى شده، در بدو سخن شرحى مفصل و فصلى مشبع در تخويف و انذار و تشويق و اعتذار بيان فرموده كه مايه آرامش‌خاطر جمعيت و حضور نفس سامعين شود. سپس شرح حالات شهداى طف- سلام اللّه عليهم- را به طرزى گريه‌خيز و اندوه‌انگيز بيان فرموده، تا دو ساعت در عرشه منبر شورش محشر برانگيزد. واقعا، چنين مجلسى در هيچ مكانى ديده نشده است».[2]

شيخ آقا بزرگ تهرانى درباره آيت اللّه نادى تأكيد مى‌كند:

«از مخلصين و شيفتگان و دلدادگان ائمه اطهار عليهم السّلام بود، و در مصايب ايشان با صداى بلند گريه مى‌كرد و از خود بى‌خود مى‌شد».[3]

تأليفات‌

از آن فقيه بزرگ قم به دليل كثرت تدريس، تأليفات بسيار به سامان نرسيد. اما برخى از كتاب‌هاى گرانقدرش عبارتند از:

1. كتاب معاد: اين كتاب را به خواهش ناصر الدين شاه قاجار- هنگامى كه به تهران رفته بود- تأليف كرد.[4]

2. ردّ بر شيخيه: اين كتاب را به خواهش ميرزا على اصغر خان اتابك اعظم نگاشت.[5]

[1]. تهرانى، نقباء البشر، ج 1، ص 376.

[2]. ناصر الشريعة، تاريخ قم، ص 258.

[3]. تهرانى، نقباء البشر، ص 376.

[4]. رحيمى، گنجينه دانشوران، ص 162.

[5]. تهرانى، نقباء البشر، ص 376؛ همو، الذريعة، ج 10، ص 203.