را به تدريس مى‌گذرانيد، و گروهى بسيار در مجلس درس وى، به مقامات عاليه رسيدند. برخى از آنان عبارتند از آيات عظام:

1. حاج شيخ ابوالقاسم كبير قمى (1280- 1353 ه. ق)، صاحب حاشيه بر كفايه و حاشيه بر تفسير صافى.

2. حاج شيخ حسن فاضل قمى (1290- 1366 ه. ق).

3. حاج شيخ محمّد على حائرى قمى (1290- 1359 ه. ق)، صاحب مختارات الاصول و حاشيه بر كفايه.

4. حاج سيد فخر الدين سيدى قمى (1281- 1363 ه. ق).

5. حاج ميرزا محمّد ارباب قمى (1273- 1341 ه. ق)، صاحب اربعين الحسينية و شرح بيان شهيد.

6. حاج شيخ حبيب اللّه قمى (1289- 1359 ه. ق).

7. حاج سيد ميرزا اصفهانى.

ويژگى‌هاى شخصى‌

آن فقيه بزرگ زندگى‌اش را با كدّ يمين و عرق جبين مى‌گذرانيد، از حاصل دسترنج خويش ارتزاق مى‌كرد و در وجوه شرعيه مداخله نمى‌فرمود. وى باغ جديدى در مجاورت بقعه حضرت على بن جعفر عليه السّلام با عمارتى زيبا و چشم‌انداز و ساختمانى دل‌انگيز بنياد نهاد، كه مركز مطالعه، تدريس و زندگى ايشان بود.[1] او هرآنچه از وجوه شرعيه به دستش مى‌رسيد، بدون تصرف در دينارى از آن، به مستحقان مى‌رسانيد و از اين رهگذر، گروهى بسيار را اداره مى‌كرد.

ديگر از ويژگى‌هايش، نطق گويا، بيان شيوا و گفتار زيباى او بود. وى در وعظ، خطابه و ارشاد، دستى توانا و يد طولى داشت و با روش منحصر به خويش، بر منبر

[1]. رحيمى، گنجينه دانشوران، ص 162.