اما بار ديگر مزاجش بيمار شد و مشهود او گرديد كه هواى نجف با او سازگارى ندارد. و لذا، به قم بازگشت.[1]

بازگشت به قم‌

آيت اللّه شيخ محمّد حسن نادى در زمان زندگى شيخ انصارى و حدود سال 1279 ه. ق به زادگاهش بازگشت و به تأليف، تدريس، اقامه جماعت، وعظ و ارشاد پرداخت. او در محله چهارمردان قم ساكن شد و بدين‌جهت به چهارمردانى شهرت يافت.[2] ميرزا على اكبر فيض درباره او مى‌نويسد:

«عالمى است عامل و فاضلى است كامل، كه در فنون علوم و رسوم دانش، صاحب بينش است. و بدين‌جهت، طلاب اين ولايت را روى استفادت بدان حضرت است. و همه روزه در مدرس تدقيق و حوزه تحقيقش حل مشكلات و توضيح معضلات مى‌نمايند. و در تعمق فكر و تشحيذ ذهن و اصابت رأى و استقامت خاطر در اين ولايت، كسى او را همال نيست ...».[3]

وى شخصيتى تام و شاخصيتى به كمال داشت. گفتار و افكار دو استاد بزرگوارش را بر شاگردان خويش توضيح و شرح و بسط مى‌داد. از اين جهت در عصر زندگى استادش در قم، وى شهرت و اهميتى بى‌نظير كسب كرد.[4]

تدريس‌

آن فقيه بزرگ در فقه، اصول و ادبيات شهرتى بسزا داشت.[5] ايشان همه وقتش‌

[1]. ناصر الشريعه، تاريخ قم، ص 258؛ انصارى، زندگانى و شخصيت شيخ انصارى، ص 279.

[2]. همان كتاب، ص 259.

[3]. همان كتاب، ص 258.

[4]. رحيمى، گنجينه دانشوران، ص 161- 162.

[5]. اعتماد السطنة الماثر و الاثار، ص 159.