و به سبب ظهور و بروز مراتب علم و درجات تقوا، و طلاقت لسان و فصاحت بيان، و حلاوت محضر و ملاحت منبر، و حسن اخلاق، جاذب قلوب عامه خلايق، خصوصا اهل فضل و دانش از اركان دولت و اعيان ملت گرديد و بدين سبب بعضى از علماى معاصرش بر وى حسد برده، آنى از ايذا و اذيت وى غفلت نداشتند ....[1]

شاگردان‌

حاج ميرزا ابوالفضل تهرانى در تهران، از سال 1310 تا 1316 ه. ق به تدريس فقه، اصول، حديث و رجال اشتغال داشت. گروه بسيارى از شاگردان او به شمار مى‌رفتند، كه از آن جمله است:

1. علامه فقيد حاج سيد نصر اللّه تقوى، (1282- 1357 ه. ق). صاحب هنجار گفتار و عصاى موسى و ترجمه اشارات.

2. مورخ و اديب سترگ عباسقليخان سپهر (د. 1345 ه. ق)، صاحب ناسخ التواريخ كه ميرزا بر مجلد امام سجاد عليه السّلام و حضرت زينب تقريظ نگاشته است.

3. علامه فقيه فيلسوف ميرزا طاهر تنكابنى (1282- 1360 ه. ق)، او خود براى فرزند معظم‌له آيت اللّه حاج ميرزا محمّد ثقفى تهرانى گفت:

نخستين‌بار كه پدرت حاج ميرزا ابوالفضل- رحمة اللّه عليه- را ملاقات كردم بدو گفتم من مسئله‌اى صرفى، نحوى، منطقى، كلامى، فقهى، اصولى، حكمى و عرفانى دارم آيا اجازه مى‌دهيد از شما پرسش نمايم؟ فرمود: بلى، هرچه مى‌خواهى بپرس. پس بعد از طرح مسئله، هر فنى از فنون علم و دانش را چنان برايم توضيح داد كه من از حسن بيان و حضور جواب و جامعيت علمى‌اش در شگفت ماندم و بر استفاده از محضرش، عزم را جزم و شاگردى‌اش را اختيار كردم.[2]

[1]. مصاحبى نائينى، تذكرة مدينة الادب، محدث ارموى، مقدمه ديوان الطهرانى، ص ل و لا.

[2]. همان كتاب، ص سا.