علامه شيخ آقا بزرگ تهرانى مى‌نويسد:

«وى حق نعمت را كاملا ادا كرد. چشمه‌هاى احسان از دستانش مى‌جوشيد عطايا و هداياى بسيارى از سوى او، بر مردان علم و رجال دين كه به سبب ناملايمات روزگار جامه نياز پوشيده بودند بويژه درماندگان، يتيمان، نيازمندان و بيماران نثار مى‌شد.

او پدرى دلسوز براى ايشان بود. آنان در زمان زندگانى‌اش، به آسايش، نعمت، سرور و شادمانى زندگى مى‌گذرانيدند. از گوشه و كنار شهرها به قصد بهره‌مندى از عطاياى حاجى به سويش مى‌شتافتند، و هيچ‌گاه كسى نا اميد از درگاهش بازنگشت. هرآنچه را كه به او هديه مى‌دادند، به ديگران مى‌داد و چيزى را پيش خود باقى نمى‌گذاشت.[1]

مرحوم حرز الدين نيز مى‌نويسد:

سيره نيكوى وى، رد خيرات و صدقات به فقرا بود.[2]

آرى! وى به كردار امير مؤمنان على عليه السّلام تأسى جست و دلش با ياد يتيمان، درماندگان و نيازمندان مى‌تپيد. او بحق مصداق كامل سخن امير مؤمنان على عليه السّلام بود، كه فرمودند: «كافل اليتيم و المسكين عنداللّه من المكرمين».[3]

3. احترام به سادات‌

آيت اللّه مرعشى (ره) درباره احترام آيت اللّه كنى به سادات مى‌فرمايد:

«وى علاقه و احترام مفرطى به سادات داشته است. اگر سيدى وارد مى‌شد ولو جوان، حاجى با اين مقام و رياستش، با عظمتش و كهولت سنش مى‌ايستاد تا سيد بنشيند».

[1]. تهرانى، نقباء البشر، ج 3، ص 1505.

[2]. حرز الدين نجفى، معارف الرجال، ج 2، ص 112.

[3]. آمدى، غرر الحكم و درر الكلم، ج 2، ص 575، ح 32.