در زمانى كه پادشاه و بزرگان مملكت در برابر بزرگى او خود را حقير و كوچك مى‌شمردند، او خود را در مقابل سادات فرزندان پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم حقير مى‌شمرد و از ديدن چهره رنگ پريده يتيمان و فقيران بر خود مى‌لرزيد. در همان زمان كه با يك سطر نوشته‌اش صدر اعظم وقت معزول و قراردادش پاره و ملغى شد. او خود را در برابر جوانى از فرزندان رسول خدا به هيچ شمرد و تمام قد برخاست.

4. دقت‌

آيت اللّه نجفى مرعشى درباره دقت و اعتبار امضاى حاجى مى‌فرمايد:

«اگر صاحبان اين كاغذجات مى‌خواستند كاغذشان معتبر شود، در همه دوائر به مهر حاجى مى‌رساندند. خطا از مهر اين مرد ديده نشده، با اينكه به منزله محاضر اين دوره بوده، تمام كاغذجات را از تهران، اطراف تهران، بلكه از خراسان، شيراز و اصفهان براى محكمى و اعتبار مهر حاجى مى‌فرستادند».

5. مبارزه با ستم‌

آيت اللّه مرعشى درباره روحيه حاجى در ستيز با ظلم و رفع مظالم دولتيان از مردم، مى‌فرمايد:

«ايشان غالبا با ناصر الدين شاه طرف بود. حاجى باعث شد كه مرحوم حاج سيد جواد از قم، مرحوم آميرزا محمود از بروجرد و مرحوم آميرزا جواد آقا از تبريز[1] و ساير علما در حرم حضرت عبد العظيم متحصن شدند كه ناصر الدين شاه را بردارند.

حتى حاجى مى‌گفت كه اسم او ناصر الدين نيست، بلكه ناصر الكفر است.

[1]. مراد آيات عظام: سيد جواد قمى( د. 1303 ه. ق)، ميرزا محمود بروجردى( د. 1300 ه. ق) عموى پدر آيت اللّه بروجردى و ميرزا جواد آقا مجتهد تبريزى( د. 1313 ه. ق) است.