14 جلد چاپ شده؛ 2. لوامع صاحب قرانى (شرح فارسى من لايحضره الفقيه، 10 جلد)؛ 3. احياء الاحاديث (شرح تهذيب شيخ طوسى)؛ 4. حاشيه بر صحيفه سجاديه؛ 5. حاشيه نقد الرجال مير مصطفى تفرشى؛ 6. شرح زيارت جامعه كبيره؛ 7. شرح صحيفه سجاديه به عربى؛ 8. تفسير مجمع البحرين و ... نام برد.

مجلسى پدر در سال 1003 ق در اصفهان پا به دنيا گذاشت و در سال 1070 ق چشم از جهان فروبست و در مسجد جامع همان شهر به خاك سپرده شد.[1]

ماده تاريخ وفات آن فقيد علم را، صاحب علم رفت از عالم (1070) و يا افسر شرع او فتاد، بى‌سروپا گشت فضل (1070) و ... گفته‌اند.[2]

جدّ او

مرحوم ملّا مقصود على، نياى علامه مجلسى را دانشمندى خود ساخته و شاعرى توانا و جامع كمالات ظاهرى و باطنى و عالمى عامل و فاضلى كامل توصيف كرده‌اند كه به دليل محضر جذاب و مجلس پربارى كه داشت به لقب مجلسى مشهور شد. شايد او همان مجلسى اصفهانى، شاگرد محتشم كاشانى (م 996 ق) بوده باشد. از اشعار اوست:

جدّه او

جدّه علامه مجلسى (مادر ملا محمّد تقى مجلسى) دختر محدث بزرگوار شيخ كمال الدين درويش محمّد بن شيخ حسن عاملى نطنزى اصفهانى‌[3] يكى از بانوان‌

[1]. براى اطلاع بيشتر به ريحانة الادب، ج 3، ص 460- 462؛ فوائد الرضويه، ص 439- 446؛ كارنامه علامه مجلسى، ص 147- 148؛ روضات الجنات، ص 130- 131 مراجعه شود.

[2]. عكس اين عبارات( افسر فضل اوفتاد بى‌سروپا گشت شرع) ماده تاريخ وفات شيخ بهائى است.

[3]. او از اكابر دانشمندان و از جمله شاگردان شهيد ثانى است، از مرحوم محقق كركى نقل حديث كرده- و اول كسى است كه در زمان صفويه علوم آل محمّد( ع) را انتشار داد. آقا ميرمحمّد حسين خاتون آبادى در مناقب الفضلا گويد: او اهل عبادت و زهد و تقوا بود و در نطنز مدفون گرديد و قبّه عاليه دارد.