گويا آن مرد بزرگ تنها براى ارائه اين اثر بس گران‌بهاى دينى به جهان علم و دانش برانگيخته شده بود.

پدر

پدرش، مولى محمّد تقى مجلسى اوّل يكى از مفاخر و بزرگان و اعلام دانشمندان شيعه بود. وى عالمى فقيه، محدث، متكلم و در زمينه‌هاى مختلف علوم اسلامى از چنان شخصيت والايى برخوردار بود كه تا پايان تاريخ همچون خورشيد تابناك بر تارك معارف شيعى- اسلامى خواهد درخشيد.

مجلسى بزرگ، از شاگردان دانشمند نامى شيعه شيخ بهاء الدين عاملى (م 1030 ق) و ملا عبد اللّه شوشترى (م 1021 ق) و فيلسوف عظيم القدر اسلام مير محمّد باقر حسينى استر آبادى معروف به ميرداماد (م 1041 ق) و سيد حسين كركى (زنده در 1038 ق) و شيخ يونس جزائرى و ... بود.

از شاگردان وى مى‌توان از آقا حسين خوانسارى (1016- 1098 ق) و مولى محمّد باقر (مجلسى دوم) و ... نام برد و اگر مجلسى بزرگ اثرى از خود به جز فرزند بلند مرتبه‌اش (مجلسى دوم) بجا نگذاشته بود از نظر افتخار او را بسنده بود.

مجلسى اول داراى كرامات فراوانى بود و مردم او را به ديده يكى از اولياء اللّه مى‌نگريستند. او در شرح من لا يحضره الفقيه، باب نماز ميّت مى‌فرمايد:

بحمد اللّه بنده در چهار سالگى همه اينها (اصول دين و تكاليف شرعى) را مى‌دانستم و به راهنمايى پدرم در مسجد صفا نماز شب مى‌خواندم و نماز صبح را به جماعت مى‌گذاشتم و اطفال را به آيه و حديث نصيحت مى‌نمودم.[1]

اين، نمايانگر صفاى باطن و ارزش معنوى پدر و پسر مى‌باشد.

از آثار او مى‌توان: 1. روضة المتقين (شرح عربى من لايحضره الفقيه) كه در

[1]. لوامع صاحبقرانى( شرح من لايحضره الفقيه) ج 1، ص 903.