گرانبهاى خويش، اسلام و تشيع را از گزند حوادث تحريف و تغيير نگاه داشت و براى معاصران و آيندگان، صراط مستقيم هدايت را ترسيم و راه راست را نشان داد. او با ترويج و تفسير احاديث اهلبيت پيامبر عليهم السّلام فرقه ناجيه را معرفى و حجت را بر تمام مردمان جهان، تمام نمود و خط بطلان بر ساير فرقه‌ها و نحله‌ها كشيد. او با «بحار الانوار» ش، دريايى از نور پديد آورد كه انوار درخشانش، آسمان تاريخ را تابان ساخته و تاريكى‌هاى جهل و نادانى را از بين برده است. بدون‌شك، علامه مجلسى در ميان مرزبانان حقيقت- كه آثار وجودش از زمان خود گذشت و مرزهاى زمان را در نور ديد و تا برپايى قيامت، جاودانه خواهد ماند- بر قلّه‌اى بلند ايستاده و خرد از درك مقام و موقعيتش ناتوان است.

او بود كه در زمان خويش، حركتى علمى و عميق براى تدوين و تعميق علوم اهلبيت و تعميم آن در ميان توده‌هاى پارسى زبان آغاز كرد و مردمان را با اوج معارف مكتب تشيع آشنا ساخت و علاوه بر آن، سبكى ساده و روشن در ادبيات پارسى، پى‌افكند كه تا پيش از او كم‌سابقه بود و سخنان معصومين، اين‌چنين در دست توده فارسى زبان قرار گرفت.

اين مقاله- كه به پاس گراميداشت سيصدمين سال ارتحال آن بزرگمرد دانش و ايمان، نگاشته شده است- اندكى از خدمات ماندگار علمى و عملى او را مى‌نماياند و مؤلف، اميد آن دارد كه با اين نوشتار بخشى از حقوق فراوان وى را ادا كرده باشد.

ولادت‌

علامه مجلسى به سال 1037 ق در اصفهان- كه آن زمان يكى از مراكز مهم علمى به شمار مى‌رفت- ديده به جهان گشود. در بعضى از حواشى بحار الانوار آمده كه خود آن مرحوم مى‌فرمود:

«از عجايب اينكه تاريخ ولادت من با عدد جامع كتاب بحار الانوار مطابق است».