ايشان پس از فراگيرى برخى از مقدمات، به اصفهان سفر كرد و ظاهرا در درس آيت اللّه علامه سيد اسد اللّه اصفهانى، فرزند حجت الاسلام شفتى، شركت نمود.

در آن زمان آوازه علمى نجف كه با رياست صاحب جواهر به اوج ترقى رسيده بود، به گوش او رسيد. لذا به منظور بهره‌ورى از محضر اساطين دانش، وى رخت سفر به تن كرد و راهى نجف شد.

مرحوم حاجى در محضر استادان فن سالها زانو به زمين زد، و از خرمن فيض آنان توشه‌ها برگرفت، و در خلال تحصيل خويش به تصنيف و تأليف نيز پرداخت.

استادان‌

مرحوم حاجى در نجف و كربلا و پيش از آن در اصفهان، در محضر اين بزرگان حاضر شد، و از سرچشمه زلال دانش ايشان سيراب گرديد:

1. حاج سيد اسد اللّه اصفهانى (د. 1290 ه. ق)[1]

2. شيخ محمّد حسن نجفى، صاحب جواهر (د. 1266 ه. ق)[2]

3. سيد ابراهيم حائرى قزوينى، صاحب ضوابط (د. 1263 ه. ق)[3]

4. شيخ حسن بن شيخ جعفر كاشف الغطاء، صاحب انوار الفقاهة (د. 1262 ه. ق)

5. شيخ مشكور حولاوى نجفى (د. 1272 ه. ق)

6. شريف العلماء مازندرانى (د. 1245 ه. ق)[4]

حاجى در نجف در خلال تحصيل به تأليف و تصنيف پرداخت، و نوشتارهاى بسيارى در علم اصول به رشته تحرير درآورد. در سال 1244 ه. ق‌[5] يا

[1]. حرز الدين نجفى، معارف الرجال، ج 2، ص 13.

[2]. تهرانى، نقباء البشر، ج 3، ص 1504.

[3]. معلم حبيب آبادى، مكارم الآثار، ج 3، ص 696.

[4]. حرز الدين نجفى، معارف الرجال، ج 2، ص 113، شماره 4 تا 6.

[5]. موسوى كاظمى، احسن الوديعة، ج 1، ص 83؛ واعظ خيابانى، علماء معاصرين، ص 26.