خويش در آن دوران تاريك و سياه به دوش كشيد، پشت استعمار خارجى و استبداد داخلى را به خاك مذلت كشانيد، چراغ هدايت را فراراه فرزانگان تابان نگاه داشت و مردمان را ملجأ و پناهگاه بود.

ولادت‌

در سال 1220 ه. ق در روستاى كن واقع در شمال غربى تهران در خانواده ميرزا قربان على آملى، پسرى پا به عرصه وجود نهاد، كه نامش را على نهادند.

نياكانش از آمل كوچ كرده بودند و در قصبه كن سكونت داشتند.

تحصيلات‌

على پس از پشت سرنهادن دوران كودكى، شوق فراوانى به فراگيرى دانش در خويش احساس كرد. روزى وى به نزد پدرش شتافت و خواسته خود را با او در ميان نهاد.

اما از آنجا كه خانواده‌اى كشاورز بودند و دانش در ميان نياكانش سابقه‌اى نداشت، پدر با تقاضاى فرزند مخالفت كرد.

كودك كه وجودش لبريز از عشق به فراگيرى دانش بود، دست از طلب برنداشت و با اصرار مكرر موفق شد تا به مكتب رود و در آنجا خواندن، نوشتن و برخى مقدمات را فراگيرد.

از همان اوان كودكى، علايم نبوغ در وى پديدار بود. حافظه قوى، ذكاوت و هوشيارى او باعث شد تا بزودى از مكتب و معلم بى‌نياز شود، و به سوى علوم دينى ميل كند.

لكن اين بار، وى با ممانعت شديدتر خانواده‌اش روبرو شد، كه بر اين مخالفت اصرار مى‌ورزيدند و 20 سال از ادامه تحصيلش جلوگيرى كردند.

وى با برانگيختن واسطه‌هاى بسيار و چنگ زدن به وسايل گوناگون، سرانجام پس از 20 سال موفق شد رضايت پدر را جلب كند و براى ادامه تحصيل به تهران بيايد.[1]

[1]. معلم حبيب آبادى، مكارم الآثار، ج 3، ص 696.