سال 1254 ه. ق، رهسپار اصفهان شد. وى در آنجا در مدت پنج سال،؟؟ با همدرس و رفيقش، آيت اللّه ميرزا محمّد حسن شيرازى، نزد آيت اللّه مير سيد حسن مدرس به فراگيرى فقه و اصول اشتغال داشت.

مهاجرت به نجف‌

سپس، وى در سال 1259 ه. ق همراه با ميرزاى شيرازى، به نجف اشرف مهاجرت كرد.[1] و با يكديگر- به علاوه مولى شكر اللّه لواسانى (د. 1319 ه. ق)- به درس اساطين حوزه علميه نجف، مانند: صاحب جواهر و شيخ انصارى حاضر شدند. وى در مدت 20 سال اقامت در آن مهبط علم و دانش، با كوشش پيگير و تلاش خستگى ناپذيرش توشه‌هاى فراوان برگرفت، و در شمار يكى از فقهاى بزرگ شيعه قرار گرفت.

استادان‌

استادان معظم‌له در قم، اصفهان و نجف اشرف، عبارتند از آيات عظام:

1. حاج ملا محمّد كزازى قمى.

2. مير سيد حسن مدرس اصفهانى (1210- 1273 ه. ق)، صاحب جوامع الاصول و شرح مختصر النافع.

3. شيخ الطائفه شيخ محمّد حسن نجفى (1202- 1266 ه. ق)، صاحب جواهر الكلام و نجاة العباد.

4. فقيه عصر شيخ مرتضى انصارى (1214- 1281 ه. ق)، صاحب المتاجر، فوائد الاصول و كتاب الطهارة.

آيت اللّه ميرزا محمّد حسن قمى، در طول اقامت 20 ساله‌اش در نجف اشرف،

[1]. تهرانى، نقباء البشر، ج 1، ص 386،