ديدن جنابش از ديدن سادات خلق تذكره‌اى، و از ياد معاد و لقاء رب عباد تبصره‌اى داشت ...».[1]

9. ميرزا محمّد حسن خان اعتماد السلطنه مى‌گويد:

«... جناب شريعتمدار عالم زمانى، فاضل فياض مرتاض حاج شيخ جعفر شوشترى كه صيت علم و زهد و كرامت او اقطار عالم را فراگرفته است و علاوه بر مطالب مسطوره طلاقت لسان آن جناب در مواعظ مايه حيرت و جلب قلوب أمستمعين است ...».[2]

10. علامه ميرزا محمّد على مدرس خيابانى مى‌فرمايد:

«... از محققين علماى دينيه، و اعاظم فقهاء و مجتهدين اماميه، كه فقيه اصولى معقولى منقولى، عابد زهد، و تمامى اوقات او در امور دينيه و ارشاد عباد و موعظه و هدايت مصروف ...».[3]

قدس اللّه سره و اعلى درجته و اجزل لطيفه.

وفات شيخ‌

ظاهرا در 28 صفر الخير 1303 ه. ق و به هنگام بازگشت از ايران به نجف اشرف، در قريه كرند- نزديك كرمانشاه- بيمارى شيخ شدّت يافت و نزديك ظهر در حالى كه زبانش به ذكر خدا مترنّم بود، نداى ملكوتيان را به گوش جان شنيد و به عرش اعلى پيوست.

اين تاريخ رحلت را مرحوم ميرزا محمّد همدانى در غنيمة السفر نگاشته است.[4]

[1]. اشرف طالقانى، فوائد المشاهد، ص 3.

[2]. اعتماد السلطنة، مرآت البلدان، ج 1، ص 706.

[3]. مدرس خيابانى، ريحانة الادب، ج 2، ص 352.

[4]. همدانى، غنيمة السفر، ص 30؛ در احسن الوديعة، ج 1، ص 78، روز وفات تعيين نشده است.