همچنين، شيخ بزرگوار با سنّتهاى غلطى كه در تعزيه‌خوانى و عزادارى سالار شهيدان رايج شده بود، قاطعانه مبارزه كرد. وى در يكى از مجالس موعظه‌اش مى‌فرمايد: «لعلكم» در آيات افاده ترجّى مى‌كند و به جهت دفع غرور اهل غرور است. مى‌فرمايد:

«لعلكم»، تا اهل طاعتها به طاعت خود مغرور نشوند ... حال، در اين زمان، اهل معصيت، معصيت مى‌كنند و يقين دارند كه به آن نجات مى‌يابند! و هرچه لوطيها مى‌گويند آن را وسيله نجات مى‌دانند، مثل سر كدويى براى سر سيد الشهداء عليه السّلام ساختن و شبيه عروس قاسم جوان امرد خوشرويى را با سرخاب و سفيداب بيرون آوردن ... مى‌خواهم امروز «وسايل حسينيه» را بشمارم، عدد آنها زياد است ... ليكن بدانيد كه معصيت خدا داخل آنها نيست، تار و طنبور در ميان آنها نيست. كار به قسمى شده است كه هرچه بگويم به جايى نمى‌رسد؛ ولى، به جهت اتمام حجت است، كه پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم فرمود: «هرگاه بدعتى در دين ظاهر شد و عالم علم خود را ظاهر نكرد، فعليه لعنه اللّه».[1] اما وسايل بسيارند، صد يا دويست. اما اين قدر بدانيد كه مخالفت با خدا و در افتادن با او از وسايل نيست. تا حال نشنيده‌ايم كه آن حضرت فرموده باشد معصيت خدا و نقض شريعت يا نسخ شريعت و قرآن منسوخ از وسايل حسين است، بلكه خود آن جناب كلامى فرمود در ميدان، از آن معلوم مى‌شود كه اين‌گونه امور، خصمى با خدا و رسول و آن جناب است. و آن كلام اين است كه فرياد كرد: اى مردم! ... ام سنة غيرتها؟ ام حرام حللته او حلال حرمته؟ فبم تستحلون دمى؟ اين كلام در قيامت حجّتى است بر بعضى مرتدها كه مى‌گويند در تعزيه‌دارى «دروغ» عيب ندارد؛ كه كانّه نقض همه شرايع است. مى‌بينيم با طنبور، غناء، بچه بيريش و دروغ بستن بر خدا و رسول تعزيه‌دارى مى‌كنند!

[1]. اشرف طالقانى، مجالس المواعظ، ص 68.