و از اين كلام معلوم مى‌شود هركس اين امور را مرتكب شود و حلال بداند، خونش حلال مى‌شود. حالا، تو مى‌خواهى به اين چيزها توسل بجويى؟! نمى‌شود. به‌هرحال، وسايل سيد الشهدا عليه السّلام بسيار است و معصيت خدا در آنها نيست. امر دين به هواى دل، به هواى لوطى بازيها درست نمى‌شود. اگر چنين بود، چه ضرورتى داشت كه امور واقع شود؟! و چرا بايد آن سرور متحمّل اين مصايب بشود؟! ...».[1]

و از اين گفتار شدّت تعصّب و اوج سختگيرى مرحوم حاج شيخ در امر دين و شريعت هويدا مى‌شود.

از ديگر ويژگيهاى والاى مرحوم شيخ آن بود كه آيات هوشرباى قرآن را به گوش جان مى‌نيوشيد؛ و كلام آسمانى در وى تأثير شگرفى مى‌نهاد. تو گويى همان هنگام تلاوت، جبرائيل امين آيات را نازل مى‌كرد. هنگام شنيدن آيات، اشك از چشمان مباركش فرو مى‌ريخت.

مرحوم ظهير الاسلام دزفولى مى‌گويد:

«روزى در بصره بوديم و نقيب شهر- كه سنّى و داراى اهميت و اعتبارى بود- به ديدن مرحوم حاج شيخ آمد ... پس از چندى، شروع به خواندن سوره يوسف كرد و تمام سوره را در مدّت يك ساعت از حفظ، با صوتى دلربا و تجويد كامل قرائت كرد. در تمام مدت، مرحوم شيخ با بيتابى مى‌گريست و مصداق كامل آيه: «وَ إِذا سَمِعُوا ما أُنْزِلَ إِلَى الرَّسُولِ تَرى‌ أَعْيُنَهُمْ تَفِيضُ مِنَ الدَّمْعِ مِمَّا عَرَفُوا مِنَ الْحَقِّ» در حال شيخ ظاهر شده بود».[2]

تأليفات مرحوم شيخ‌

از ايشان تأليفات و نوشتارهاى فراوانى درباره فقه، اصول، حديث، كلام و

[1]. اشرف طالقانى، مجالس المواعظ، ص 78.

[2]. انصاريان، عرفان و سلوك اسلامى، ج 1، ص 141، با تلخيص و تغيير.