همچنين وفايى در مورد اين كار بزرگ قصيده‌اى سروده است.

7. بيگانه ستيزى‌

همان‌گونه كه پيشتر گذشت، شيخ در زمانى زندگى مى‌كرد كه غرب با گشودن درهاى ممالك اسلامى، آداب، اخلاق و تفكر غربى را به آنجا انتقال مى‌داد.

شيخ در سفر مهّم و به يادماندنى خود به ايران كه در آخرين ماههاى سال 1302 ه. ق و به قصد زيارت حضرت امام رضا عليه السّلام صورت گرفت، به شاه كه در منزل نايب السلطنه، وزير جنگ به ملاقات شيخ آمده بود تذكراتى داد. همچنين، در دوران اقامتش در مسجد سپهسالار تهران و در ايام ماه مبارك رمضان، درباره مفاسد اخلاقى و نتايج شوم تشبّه به كفار و تقليد از بيگانگان سخنرانى كرد. به نوشته مرحوم همدانى، شمار شركت‌كنندگان اين مجلس به 40 هزار نفر مى‌رسيد.

8. نبرد با بدعت در دين‌

به هر شكل، مرحوم شيخ با بدعتگذارى در دين مخالف بود. در سال 1294 ه. ق، مرحوم حاج شيخ به دانشمند عارف مخلص، مرحوم ملا فتح اللّه وفايى شوشترى (د. 1303 ه. ق) كه از نعمت سرودن اشعار نغز و طرفه برخوردار بود فرمود تا رساله‌اى را در ردّ و نقد برخى عقايد صوفيان گمراه بنگارد. وى نيز رسالة الشهاب الثاقب را در پاسخ و ايراد بر صوفيه نگاشت.[1] او در اين رساله به كتابى كه پيشتر به نام سراج المحتاج فى السير و السلوك بلا اعوجاج به زبان فارسى نوشته بود، ارجاع مى‌دهد.[2]

[1]. تهرانى، الذريعة، ج 14، ص 251، شماره 2433؛ مولى محمّد كريم خراسانى تمام آن را در كتابش، التنبيهات الجلية، چاپ 1352 ه. ق ذكر كرد.

[2]. تهرانى، الذريعة، ج 13، ص 161، شماره 1079؛ اين رساله در ديوان وفايى به سال 1294 ه. ق به چاپ رسيده است.