تشويق غافل نماند و مستعدّان را شخصا تشويق مى‌كرد و به آنان جايزه مى‌داد.

«در سال 1279 ه. ق،- كه مرحوم حاج شيخ به دزفول آمده بود- هنگامى كه آثار رشد و ذكاوت و علايم هوشيارى و كمالات را در ظهير الاسلام- كه آن وقت پنجساله بود- مشاهده نمود، عمامه بر سر او گذاشته و قلمدانى نفيس از شاهكارهاى آقا زمان، نقاش معروف بدو داد».[1]

6. سعى در رفع مشكلات مردم‌

خداوند سخن، على عليه السّلام مى‌فرمايد: «ليكن احب الناس اليك واحظاهم لديك اكثرهم سعيا فى منافع الناس».[2] مرحوم حاج شيخ از آنجا كه همواره درصدد رفع مشكلات مردم و كوشش در جهت رفاه حال همشهريان و همكيشان خود بود، هرجا كه مى‌رفت و هرجا كه بود مردم بدو عشق مى‌ورزيدند و دوستى‌اش را بر خود واجب مى‌شمردند.

نامه‌اى از آن رادمرد موجود است كه بخوبى از اين روحيه والاى او خبر مى‌دهد.[3] همچنين، وقتى سيل برخى از دهانه‌هاى سدّ شاپور شوشتر را تخريب كرد، وى به تعمير آن همّت گماشت. مؤلف شرح‌حال وفايى مى‌نويسد:

«پنج دهانه و درّه از سدّشاپورى در شوشتر [را] آب سيل خراب كرده بود. راه عبور بر ساكنين غربى شوشتر و مسافرين دزفول قطع شده بود.

مرحوم حاج شيخ جعفر شوشترى- اعلى اللّه مقامه- پولى از مردم جمع كرد و آنها را بست».[4]

[1]. انصاريان، عرفان و سلوك اسلامى، ج 1، ص 140، به نقل از مقدمه مجالس المواعظ، ص 21.

[2]. آمدى، غرر الحكم، ج 2، ص 586، حديث 64.

[3]. شرح‌حال وفايى شوشترى، صص 11- 13، نامه حاج شيخ به وفايى شوشترى، به نقل از مقدمه مواعظ، ص 21.

[4]. شرح‌حال وفايى شوشترى، ص 79.