كرده بودم. ميزبان تعجب كرد و قضيه را به آقا گفت. مرحوم شيخ نيز آن را ميل كردند».[1]

3. حمايت از ستمديدگان‌

به اقتضاى دستورهاى اسلام و ائمه اطهار عليهم السّلام، پشتيبانى از مظلومان و بى‌پناهان بر همگان واجب است؛ در اين مورد، امير مؤمنان على عليه السّلام مى‌فرمايد:

«اذ ارأيت مظلوما فاعنه على الظالم»[2] و «من وجه رغبته اليك وجبت معونته عليك».[3] به همين دليل، مرحوم حاج شيخ جعفر شوشترى پس از بازگشت به شوشتر- و به قصد اقامت دايمى در شهرش- حسينيه‌اى بنا كرد. وى در سال 1291 ه. ق به نجف بازگشت.[4]

يل بازگشت ايشان، به نوشته علامه آيت اللّه سيد حسن صدر در تكملة أمل الآمل به نقل از علّامه تهرانى- آن بود كه: حسينيه ايشان- كه در سال 1255 ه. ق ساخته شد محل پناه آوردن مظلومان و به اصطلاح بست ستمديدگان‌[5] شده بود.

روزى شخصى به حسينيه پناه آورد كه مورد خشم و غضب والى شوشتر، حشمت الدوله- عموى ناصر الدين شاه- قرار گرفته و در طلبش بود. حاكم امر كرد تا او را با اكراه و اجبار از آنجا بيرون كنند. هنگامى كه خبر به شيخ رسيد، دستور داد كه در حسينيه را ببندند، و خود با خانواده‌اش از شوشتر به سوى نجف اشرف بيرون رفت. شاه قاجار با واسطه كردن بسيارى از بزرگان، از جمله مرحوم علامه شيخ محمّد تقى دزفولى (د. 1295 ه. ق)- مترجم غاية المرام به نام كفاية

[1]. واعظ خيابانى، علماء معاصرين، ص 15، با اندكى تلخيص و تغيير.

[2]. آمدى، غرر الحكم، ج 1، ص 315، حديث 94.

[3]. همان، ج 2، ص 671، حديث 994.

[4] انصارى قمى، ناصر الدين، اختران فقاهت بررسى زندگى علمى و سياسى گروهى از علماى سده اخير، 2جلد، دليل ما - قم، چاپ: دوم، 1387.

[5]. بست در قديم به محلى گفته مى‌شد كه در آنجا پناهندگان از هزگونه تعقيب و آزار در امان بودند. اغلب بستها در مكانهاى مقدسى مانند حرم مطهر امام رضا( ع)، معصومه( س) و عبد العظيم حسنى قرار داشت.