شد، از سوى مقامهاى رسمى و مردمان متدين هدايا، اموال و سهمين بسيارى به شيخ تقديم شد؛ اما، آن بزرگوار با بى‌اعتنايى كامل، گوشه‌چشمى هم به آنها نيفكند.

مرحوم ميرزا محمّد حسن خان اعتماد السلطنه مى‌نويسد:

«از فرط تجرد و وارستگى از جميع علايق دنيوى، اين فاضل خبير بصير، خانه براى سكنى خود اختيار نكرد و در مسجد معروف به «جامع» به سر مى‌برند و معاش خود آن جناب و عيال ايشان منحصر به مختصر فايده و ارتفاع از ملك موروثى است و كرامات زياد از ايشان ديده شده [است‌]»[1]

مرحوم ميرزا محمّد همدانى مى‌نويسد:

«هنگام خداحافظى شيخ از مردم تهران در روزهاى آخرين اقامت ايشان در پايتخت، امراى كشور هداياى بسيارى براى وى فرستادند، اما شيخ هيچ‌كدام را نپذيرفت. خواهر شاه سجاده نفيسى را با تسبيح گرانقيمتى و چند كيسه طلا پيشكش كرد، ليكن شيخ فقط قدرى تربت حسينى را كه در كنار سجاده بود برداشت و باقيمانده هدايا را بازگرداند».[2]

مرحوم ميرزا بزرگ قائم‌مقام فراهانى نيز مى‌نويسد:

«در تهران و خراسان، بيش از 000/ 30 تومان مال امام عليه السّلام به خدمتشان آوردند، يك شاهى از آنها قبول نكردند».[3]

اين مطلب را مرحوم حرز الدين نيز ياد كرده و آن را سبب ارج و بزرگى روحانيان و اهل علم در ايران برشمرده است.[4]

[1]. اعتماد السلطنة، مرآت البلدان، ج 1، ص 706.

[2]. همدانى، غنيمة السفر.

[3]. قائم‌مقام فراهانى، اقامة البرهان على اصول دين الاسلام، ص 175، به نقل از طالعى، مقدمه مجالس المواعظ، ص 18.

[4]. حرز الدين نجفى، معارف الرجال، ج 1، ص 166.