كه چيزى حفظ كنم. اولين سال به اين روش گذشت و ماه محرم فرارسيد.

شبى با خود گفتم تا چه وقت من از روى كتاب بخوانم؟ در فكر فرورفتم كه چگونه مى‌توانم بدون كتاب منبر بروم؟ از فرط فكر و خستگى خوابم برد. در عالم رؤيا ديدم كه در كربلا هستم، و اردوى حضرت ابى عبد اللّه الحسين عليه السّلام از دورنمايان است. من خود را به خيمه حضرت رساندم و سلام كردم. امام عليه السّلام مرا نزديك خويش خواند و به حبيب بن مظاهر فرمودند فلانى ميهمان ماست. ما كه آب در خيمه‌ها نداريم، برخيز و با آرد و روغن، غذايى برايش تهيه كن. جناب حبيب برخاست و پس از مدتى غذايى درست كرد و به من داد. من چند لقمه در دهان گذاشتم، كه ناگاه از خواب بيدار شدم. اكنون، از بركت همان طعام، به برخى از لطايف و دقايق اخبار، احاديث و مصائب ائمه اطهار عليهم السّلام آگاه شده‌ام.»[1]

گوشه‌هايى از ويژگيهاى مرحوم شيخ‌

1. زهد

اگر پيشواى زاهدان و امير مؤمنان على عليه السّلام مى‌فرمايد: «اعظم الناس سعادة اكثرهم زهادة»[2] و «ازهد فى الدنيا تنزل عليك الرحمة»،[3] شيخ ما نيز كلام على عليه السّلام را به گوش جان نيوشيد و در دوران رياست و مرجعيت خويش پا از دايره زهد بيرون ننهاد و مردم را به آن دعوت كرد، زيرا از مولايش شنيده بود: «من آمن بالاخرة اعرض عن الدنيا».[4]

در شعبان 1302 ه. ق و در خلال آخرين سفرش به ايران كه به وفاتش منجر

[1]. نورى، دار السلام، صص 314- 315؛ قمى، فوائد الرضوية، صص 67- 68؛ شوشترى، آيات بينات فى حقيقة بعض المنامات، ص 141- 142، خواب 31.

[2]. آمدى، غرر الحكم، ترجمه انصارى قمى، ج 1، ص 189، حديث 274.

[3]. همان، ج 2، ص 110، حديث 52.

[4]. همان، ج 2، ص 654، حديث 762.