رحمت خدا مى‌روم؟ مى‌ترسم خدا نكرده به غضب خدا بروى. به همينكه مردم بگويند، مرحوم شد فلان كس، اكتفا مكن. برآورد بكن وقتى كه وفات يافتى و مرحوم شدى، مى‌ترسم مسخوط باشى، مغضوب باشى و ملعون باشى. هيچ ملاحظه كرده‌اى؟»[1]

آرى، اين سخنان از دلى سوزان برمى‌آمد، لاجرم بر دل مى‌نشست، و مانند سوهان به جلاى دلهاى سياه شده و صفاى قلبهاى زنگار گرفته از بار گناه مى‌پرداخت. در اين‌مورد، مرحوم آيت اللّه محدث نورى فرمودند:

«به مجالس وعظ و خطابه‌اش تمامى فضلا و دانش‌پژوهان حوزه علميه نجف هجوم و از انوار تحقيقات و پرتو بيانات او بزرگان دانشمندان بهره مى‌بردند. پاى منبرش در ماه رمضان، عاشورا و روزهاى پنجشنبه و جمعه محفلى مى‌شد كه ملائكه آسمانها و ساكنين عرش اعلى بر آن غبطه مى‌خوردند. «ذلك فضل اللّه يؤتيه من يشاء».[2]

جلوه‌اى از عنايات ائمه اطهار عليهم السّلام به مرحوم شيخ‌

بنابر نقل مرحوم محدث نورى (ره) از مرحوم شيخ، الطاف خاصة مولى الكونين، حضرت ابى عبد اللّه الحسين عليه السّلام شامل حال ايشان شد، كه به اختصار بيان مى‌شود:

پس از پايان تحصيلات و رسيدن به درجه عالى اجتهاد، از نجف اشرف به وطنم شوشتر بازگشتم و به امر تبليغ و هدايت مردم همت گماشتم. از آنجا كه در منبر مهارت نداشتم و بر مواعظ و مصايب ائمه اطهار عليهم السّلام مسلط نبودم، روزهاى جمعه و ماه مبارك رمضان از تفسير صافى و در ايام عاشورا از كتاب روضة الشهداء براى مردم منبر مى‌رفتم، و براى من ممكن نبود

[1]. اين مجلس در اوايل محرم 1297 ه ق و در نجف اشرف ايراد شد؛ اشرف طالقانى، مجالس المواعظ، صص 51- 54.

[2]. نورى، دار السلام، ج 2، ص 315.