خدا را در نظر مى‌گيرد، و هرگز به فكرش خطور نمى‌كند كه زمانى با انتشار اين كتاب براى خود شهرتى كسب كند او به يقين رسيده و كنه دين را درك نموده است.

«الاخلاص غاية الدين و ثمرة اليقين».

مرحوم آيت اللّه علامه سيد حسن صدر سخنى را از مرحوم آيت اللّه شيخ محمّد حسن آل ياسين نقل مى‌كند كه استادم مرحوم صاحب جواهر فرمود:

«فرزندم، به خدا سوگند، جواهر را براى خود و نه مراجعه مردم نگاشته‌ام، زمانى كه به عذارات مى‌رفتم در برابر پرسشهاى مردم مرجعى نداشتم كه بدان رجوع كنم و پاسخ گويم، لذا جواهر الكلام را نگاشتم».[1]

علامه صدر مى‌فرمايد:

وقتى من اين را از شيخ بزرگوار آل ياسين شنيدم، گفتم: «سبحان اللّه! من هماره از دو چيز در شگفت بودم:

1. موفقيت مؤلف در پايان رسانيدن اين شرح.

2. رواج و گسترش آن به اين اندازه (زيرا كتابخانه‌اى نيست كه اين كتاب عظيم در آن نباشد)، و اكنون حيرت من برطرف شد.

آيت اللّه آل ياسين فرمود: چگونه؟

گفتم: سخن شما بيانگر آن است كه صاحب جواهر هنگام نگارش تنها خدا را در نظر داشته و هرگز در انديشه جاه و ريا و تعريف مردم و به رياست رسيدن نبوده، و علت اصلى اتمام و رواج كتابش همين است.

فرمود: بلى! راست گفتى. بيشتر نيتها مغشوش است.[2]

مرحوم محدث قمى به نقل از مرحوم آيت اللّه شيخ مهدى فرزند علامه شيخ على كاشف الغطاء مى‌افزايد:

«در زمان صاحب جواهر، بيست نفر از دانشمندان و فقها به شرح شرايع‌

[1]. همان، ص 26، ح 777 و ص 30، ح 903.

[2]. قمى، الفوائد الرضويه، ص 453.