شناخته و آن را به رايگان از كف نمى‌نهند. امير مؤمنان عليه السّلام مى‌فرمايد: «شيمة الاتقياء اغتنام المهلة و التزود للرحلة» و «غامض الفرصة عند امكانها فانك غير مدركها بعد فوتها».[1]

و شيخ بزرگوار ما كه به حق بر مسند انبيا و وارثان انبيا تكيه زده بود، از وقتها و فرصتهاى خود نيك بهره مى‌برد و زمانى را از دست نمى‌داد.

گويند:

صاحب جواهر با خود عهد كرده بود هرشب مقدارى از كتاب جواهر را بنويسد، و هنگامى كه فرزند جوانش از دنيا رفت، وى نه تنها كار خويش را تعطيل نكرد، بلكه با دلى نگران و چشمى گريان حتى بر بالاى سر جنازه فرزندش به نوشتن مشغول شد و تنها در مراسم نماز ميت فرزندش شركت كرده و ديگر مراسم را فداى نوشتن جواهر كرد.[2]

اين خود وفاى به عهد و بهره‌ورى از فرصتها و رعايت دقيق وقت را توسط صاحب جواهر مى‌نماياند.

اخلاص‌

امير مؤمنان على عليه السّلام فرمود:

«الاخلاص شيمة افاضل الناس و الاخلاص اعلى الايمان».[3]

مى‌بينيم صاحب جواهر- اين قله حكمت و اوج فضيلت- در نگارش جواهر تنها

[1]. همان، ج 1، ص 450، ح 23، ج 2، ص 510، ح 63.

[2]. اين واقعه بسيار مشهور است و گويند: حضرت امام خمينى( ره) براى تأكيد بر وقت‌شناسى و رعايت دقيق ساعت درس از ناحيه طلاب، اين جريان را در درس خارج فقه خود در مسجد سلماسى قم باز گفته‌اند؛ آيت اللّه جعفر سبحانى مى‌فرمود: امام خمينى، اين مطلب را از استادش مرحوم آقاى شاه آبادى و او از پدرش- ملا محمّد جواد حسين آبادى اصفهانى- كه شاگرد صاحب جواهر بود، نقل مى‌كرد.

[3]. آمدى، غرر الحكم، ج 1، ص 23، ح 649، ص 30، ح 91.