12. حاشية فاضل شرابيانى (د. 1322 ه. ق).[1]

13. حاشية سيد ابو الحسن اصفهانى (1365- 1284 ه. ق).

14. شيخ ابو طالب عراقى، حاشية او در 2 جلد و استدلالى است.

ب- ترجمه‌ها:

1. ترجمه شيخ ابراهيم بن شعبان تنكابنى، (طهارت و صلات) آن را در سال 1321 ه. ق در نجف به پايان رسانيده است.

2. ترجمه سيد ابو طالب حسينى همدانى (د. 1266 ه. ق)، اين ترجمه در سال 1263 ه. ق به چاپ رسيد. اين ترجمه به دستور صاحب جواهر انجام گرفته است.[2]

3. ترجمه سيد حسن مدرس اصفهانى (د. 1273 ه. ق)، بر اين ترجمه شيخ انصارى (ره) حاشيه زده است.

4. ترجمه شيخ عبد الحسين شيخ العراقين تهرانى (د. 1286 ه. ق). اين ترجمه به طور مكرر، از جمله در سال 1322 ه. ق با حواشى آخوند مولى محمّد كاظم خراسانى (د. 1329 ه. ق) به چاپ رسيده است.

5. ترجمه ميرزا محمّد على مدرسى چهاردهى (د. 1344 ه. ق).

6. منهج السداد فى ترجمة نجاة العباد، نوشته حاج مولى محمّد صادق طبسى تهرانى (د. 1312 ه. ق)، اين ترجمه با حواشى شيخ انصارى و ميرزاى شيرازى و ميرزا محمّد حسين شهرستانى در 1301 ه. ق به چاپ رسيده است.[3]

7. ترجمه مولى محمّد جواد بن محمّد حسن اصفهانى (د. 1312 ه. ق)،- پدر

[1]. اين هفت حاشيه از امين عاملى، اعيان الشيعه، ج 9، ص 149 نقل گرديد. البته حواشى بيش از اينها بود و به همين بسنده شد و تفصيل را به نوشته ديگر واگذار مى‌كنيم.

[2]. تهرانى، كرام البررة، ج 1، ص 42.

[3]. تهرانى، الذريعة، ج 23، ص 191.