فقها و مراجع تقليد قرار گرفته و بارها حاشيه، ترجمه، و شرح شده است.[1]

مرحوم علامه سيد محسن امين عاملى درباره آن مى‌فرمايد:

«اين كتاب نزد عالمان از جواهر مشهورتر بوده و اهل رأى و فتوى بر آن تعليقات بسيار نگاشته و بيش از سى بار در ايران و هند به چاپ رسيده و به دشوار بودن و مغلق‌گويى مشهور شده و لذا بر آن شرحهاى زيادى نوشته شده و فضلا و پژوهشگران به حل عباراتش مباهات جسته و افتخار مى‌كنند».[2]

برخى از حواشى و شروح اين اثر گرانقدر به شرح زير است:

الف- حواشى:

مرحوم علامه شيخ آقابزرگ تهرانى پنج حاشية اوليه را بدين شرح برشمرده‌اند.

1. حاشية مرحوم شيخ مرتضى انصارى (1281- 1214 ه. ق).

2. حاشية مرحوم سيد ميرزا محمّد حسن شيرازى (1312- 1230 ه. ق).

3. حاشية مرحوم سيد حسين كوهكمرى (د. 1299 ه. ق).

4. حاشية شيخ راضى فقيه نجفى (د. 1290 ه. ق).

5. حاشية مولى محمّد تقى هروى (1299- 1217 ه. ق).[3]

6. حاشية حاج ملا على خليلى (د. 1296 ه. ق).

7. حاشية شيخ محمّد حسن مامقانى (د. 1323 ه. ق).

8. حاشية آقا سيد اسماعيل صدر (د. 1338 ه. ق).

9. حاشية سيد محمّد كاظم طباطبائى يزدى (1337- 1256 ه. ق).

10. حاشية حاج آقا رضا همدانى (د. 1322 ه. ق).

11. حاشية شيخ محمّد طه نجف (د. 1323 ه. ق).

[1]. تهرانى، الذريعة، ج 24، صص 59- 60.

[2]. امين، اعيان الشيعه، ج 9، ص 146.

[3]. تهرانى، الذريعة، ج 6، ص 227.