صاحب جواهر[1] و فاضل نراقى دارند[2] ادعاى مقبولى است. بر فرض هم به درجه ضرورت دين يا تواتر يا اجماع قطعى نرسد، روايات باب مشتمل بر روايات صحيحه و موثقه و حسنه است. در استنباط حكم فرعى فقهى وجود يك روايت صحيح كفايت مى‌كند چه رسد به روايات مستفيضه از قبيل صحيحه على بن جعفر،[3] صحيحه ريان بن صلت،[4] موثقه ابن فضال،[5] صحيحه ابراهيم بن ابى البلاد[6] و حسنه نصر بن قابوس‌[7] و ....

حرمت فعل و عمل غنا و آواز خواندن كاملًا بيان شد. از روايات استفاده مى‌شود كه جنس و طبيعت و ذات غنا و آواز مُطرب مهيج و متناسب با مجالس لهو و لعب حرام است نه، اين‌كه حرمت آن عرضى و به خاطر بعضى از عوامل بيرون از ذات باشد و ذاتاً حلال و مباح باشد.

حكم سماع و شنيدن غنا

استماع و شنيدن غنا نيز حرام است و قسمتى از روايات ابوابى كه در بالا ذكر شد شنيدن غنا را صريحاً تحريم نموده است؛ از جمله در باب 99، حديث 19، 29 و 32؛ در باب 16، حديث 5 و 7. براى نمونه دو حديث از اين ابواب نقل مى‌شود:

1. موثقه ابن فضال از سعيد بن محمد طاطرى از پدرش از امام صادق (ع):

قال: سأله رجل عن بيع الجوارى المغنّيات. فقال:

«شراؤهنّ وبيعهنّ حرام وتعليمهنّ كفر، واستماعهنّ نفاق».[8]

2. صحيحه على بن جعفر از برادرش حضرت امام كاظم (ع):

[1]. جواهر الكلام، ج 22، ص 44.

[2]. مستند الشيعه، ج 2، ص 340.

[3]. وسائل الشيعه، ج 17، ص 312، ح 32.

[4]. همان، ص 306، ح 14.

[5]. همان، ص 124، ح 7.

[6]. همان، ص 123، ح 4.

[7]. همان، ص 121، ح 4.

[8]. همان، ص 124، ح 7.