قال: سألته عن الرجل يتعمد الغناء يجلس إليه، قال: «لا»؛[1] يعنى حق ندارد عمداً در مجلس غنا بنشيند و گوش فرا دهد.

از اطلاق آيه قول زور با تفسير امام به «غنا» هم حرمت استماع قابل استفاده است، زيرا اجتناب از جنس غنا به اجتناب از فعل آن، شنيدن آن، تعلّم و تعليم آن و تكسّب به آن است.

حكم تعليم و تعلّم غنا

حرمت تعليم و تعلّم نيز به وضوح از دو روايت ابراهيم بن ابى البلاد[2] و موثقه ابن فضال‌[3] استفاده مى‌شود. بنابراين كسى حق ندارد شرعاً به عنوان يك هنر آن را ياد گيرد و يا ياد دهد.

حكم تكسّب از راه غنا

بحث اصلى در باب‌ مكاسب محرّمه‌ همين بحث است و بحث حرمت فعل غنا و شنيدن آن و ... مقدمه اين بحث است. در حرمت اكتساب دو بحث مطرح است:

1. حرمت تكليفي: حرمت تكليفى از روايات فراوان استفاده مى‌شود از جمله در باب 15، حديث حسنه نصر بن قابوس از امام صادق (ع) كه مى‌فرمايد: «المغنيّة ملعونة، ملعون من أكل كسبها».[4] جمله نخست بر تحريم خود غنا دلالت دارد و جمله دوم بر حرمت اكتساب به آن. لعن هم كاشف از حرمت است. همچنين صحيحه ابراهيم بن ابى البلاد از امام هفتم (ع) كه در آخر حديث مى‌فرمايد:

«إنّ ثمن الكلب و المغنّية سحت»؛[5]

و روايت حسن بن على وشّاء از امام هشتم (ع) كه در مورد جاريه مغنيه مى‌گويد: «وما ثمنها إلا ثمن كلب، وثمن الكلب سحت، والسحت في النار».[6]

[1]. همان، ص 312، ح 32.

[2]. همان، ص 123، ح 4.

[3]. همان، ص 123، ح 7.

[4]. همان، ص 121، ح 4.

[5]. همان، ص 123، ح 4.

[6]. همان، ص 124، ح 6.