حضرت (پيامبر (ص)) را چنين‌آورده‌است:

«.... وأنّي لَمّا رأيتُها ذَكَرتُ ما يُصنَعُ بِها بَعدي كأنّي بِها وَ قَد دَخَلَ الذُّل بَيتَها وانتَهَكَت حُرمَتُها و غُصِبَ حَقُها ومُنِعَت ارثَها وكُسِر جَنبُها و اسقِطَت جَنينُها وَهِيَ تُنادي يا محمداه فلا تُجاب وتَستَغيثُ فلا تُغاث فتكون اوّلُ مَن يُلحِقُني من اهل‌بيتي فَتَقدِمُ عَلَيَّ محزونَةً مكروبةً مَغمومَة مَغصوبةً مَقتولةً[1]

هنگامى كه وى را ديدم، ياد ستم‌هايى كه بر وى وارد مى‌شود افتادم. گوياوى را مى‌بينم در حالى كه خوارى در خانه وى وارد شده، حرمت وى هتك و حق وى غصب و ارث وى منع و پهلوى وى شكسته و فرزند جنين وى سقط شده است و فرياد مى‌زند: يا محمداه! كسى وى را پاسخ نمى‌دهد و استغاثه مى‌كند، كسى به داد او نمى‌رسد. او اولين كسى است كه از خاندان من به من ملحق مى‌شود و در حالى كه اندوهناك و غصه‌دار و حق وى غصب شده است به شهادت مى‌رسد و برمن وارد مى‌گردد.

[1] . فرائد السمطين/ ج 2/ ص 35- 34/ ط. بيروت/ طبق نسخه سيد على نقى حيدرى.

اسماعيل باشا در كتاب ايضاح المكنون در ذيل كشف الظنون/ ج 4/ ص 182/ مى‌

گويد: فرائد السمطين فى فضائل المرتضى والبتول والسبطين لابى عبدالله ابراهيم بن سعد الدين محمد بن ابى‌بكر .... الجوينى المعروف بالحموى فرغ منه سنه 716/ مؤلف اين كتاب ابوعبدالله ابراهيم بن محمد جوينى معروف به حموى است و از تأليف كتاب، سال 716 فراغت يافته است.