نمودند و عرضه داشتند: اى رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم در جمع اين اسيران عمه‌ها و خاله‌هاى شما وجود دارند كه در كودكى از شما پرستارى مى‌كردند- با اين يادآورى كه پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلم دوران شيرخوارگى خود را ميان قبيله سعد تيره‌اى از هوازن سپرى نمود- اگر ما با حارث بن ابى شمر و يا نعمان بن منذر نان و نمك خورده بوديم و براى آن دو، ماجرايى نظير ماجراى شما پيش مى‌آمد، از آن‌ها انتظار لطف و محبت داشتيم درصورتى‌كه شما از همه برتريد. رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم آنان را بين انتخاب اسيران و اموالشان مخيّر ساخت و آن‌ها اسيران را انتخاب كردند. سپس فرمود: «سهم من و فرزندان عبد المطلب از آن شماست» و مسلمانان نيز از رهبر خود پيروى كردند و سهميه خود را بدانان بخشيدند[1].

رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم با توجه به شناخت كاملى كه از سرشت انسان‌ها داشت و تلاشى كه براى هدايت مردم و فرونشاندن آتش جنگ داشت، عفو و بخشش را به عنوان تدبيرى صحيح و راهكارى استوار برگزيد و حتى بر «مالك بن عوف» آتش‌افروز اين جنگ، منّت نهاد و فرمود: «به مالك اطلاع دهيد اگر اسلام آورد و نزد من آيد، خانواده و اموالش را به او بازگردانده و صد شتر به او مى‌بخشم.» و مالك به‌سرعت اسلام آورد[2].

تقسيم غنايم‌

مسلمانان، با زير فشار قرار دادن رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم و با اصرار زياد خواستار تقسيم غنايم شدند به‌گونه‌اى كه او را به كنار درختى كشاندند و رداى مباركش را برگرفتند. حضرت فرمود: ردايم را پس بدهيد به خدا سوگند! اگر به تعداد

[1] . سيد المرسلين 2/ 53؛ مغازى 3/ 949- 953.

[2] . مغازى 3/ 954- 955.