پور عبدالملك به نام هشام‌

در حرم بود با اهالى شام‌

مى‌زد اندر طواف كعبه قدم‌

ليكن از ازدحام اهل حرم،

استلام حجر[1] ندادش دست‌

بهر نظاره گوشه‌اى بنشست‌

ناگهان نخبه نبى و ولى‌

زين عبّاد بن حسين على،

در كساى بها[2] و حلّه نور

بر حريم حرم فكنده عبور

هر طرف مى‌گذشت بهر طواف‌

در صف خلق مى‌فتاد شكاف‌

زد قدم بهر استلام حجر

گشت خالى ز خلق، راه گذر

شاميى كرد از هشام سؤال:

كيست اين با چنين جمال و جلال؟

از جهالت در آن تعلل كرد

وز شناسايى‌اش تجاهل‌[3] كرد

گفت: نشناسمش، ندانم كيست‌

مدنى، يا يمانى، يا مكى ست!

بوفراس، آن سخنور نادر

بود در جمع شاميان حاضر

گفت: من مى شناسمش نيكو

زو چه پرسى؟ به سوى من كن رو

آن كس است اين كه مكه و بطحا

زمزم و بوقُبيس و خيف و منى‌

مروه، مسعى، صفا، حجر، عرفات‌

طيبه، كوفه، كربلا و فرات‌

هر يك آمد به قدر او عارف‌

بر علو مقام او واقف‌

قرةُ العين سيدالشهداست‌

زهره شاخ دوحه‌[4] زهراست‌