نورالدين عبدالرحمن ابن نظام الدين‌

احمد ابن محمد متخلص به «جامى»

وى در سال 817 هجرى قمرى در خرجرد جام از توابع خراسان متولد شد.. وى بعدها همراه پدرش به سمرقند و هرات رفت و در آن ديار به كسب علم و ادب پرداخت. سپس به سير و سلوك مشغول و از بزرگان طريقت شد. او نزد سلطان حسين ميرزا بايقرا و وزير فاضل او امير عليشير نوايى تقربى خاص داشت. او در محرم 898 هجرى قمرى وفات كرد و در هرات با احترام فراوان به خاك سپرده شد.[1]

از جامى بيش از چهل اثر و تأليف سودمند و گرانبها به جاى مانده است. معروفترين آثار او عبارت از هفت مثنوى به نام" هفت اورنگ" است.

عارف و صوفى سوخته دل قرن نهم كه در اشعارش رنگ و بوى عرفان قابل مشاهده است در قالب ابياتى بسيار طولانى و در ترجمه اشعار فرزدق شاعر ابوفراس در مدح و منقبت امام سجاد سروده است كه خلاصه آن چنين است. سالى هشام بن عبدالملك به حج رفت و گروهى از بزرگان شام همراه او بودند. روزى در طواف به خاطر شلوغى مردم نتوانست دست خود را به حجرالاسود بمالد. در اين هنگام امام سجاد (ع) به طواف آمد. مردم همگى كنار رفتند و او به آرامى دست خود را به حجرالاسود ماليد. حرمت مردم هشام را وحشت زده كرد و وقتى كه از هشام‌

[1] - دانشنامه‌ى شعر عاشورايى انقلاب حسينى در شعر شاعران عرب و عجم، محمد زاده، مرضيه، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامى، سازمان چاپ و انتشارات، تهران، 1386، جلد 2، ص 786