(كشتند). سر او را بريدند و به نزد معاويه آوردند. ابن حجر مى‌گويد: با سند صحيح نقل شده است كه: اول سرى كه در اسلام اهدا شد، سر عمرو بن حمق بود كه زياد آن‌را براى معاويه فرستاد. عمرو بن حمق از اصحاب پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و از شيعيان اميرالمؤمنين عليه السلام است.

البته معاويه در موارد و زمان‌هاى مختلف مؤمنين فراوانى را به قتل رسانيده است كه نياز به ذكر آن‌ها نيست و ما به همين مقدار در اين موضوع اكتفا مى‌كنيم.

اين همه كشتار مؤمنين در حالى است كه خداوند متعال مى‌فرمايد:

وَ مَنْ يَقْتُلْ مُؤْمِناً مُتَعَمِّداً فَجَزاؤُهُ جَهَنَّمُ خالِداً فِيها وَ غَضِبَ اللَّهُ عَلَيْهِ وَ لَعَنَهُ وَ أَعَدَّ لَهُ عَذاباً عَظِيماً؛[1] و هر كس فرد با ايمانى را از روى عمد به قتل برساند، مجازات او جهنم است؛ در حالى كه جاودانه در آن مى‌ماند؛ و خداوند بر او غضب مى‌كند؛ و او را از رحمتش دور مى‌سازد؛ و عذاب عظيمى براى او آماده ساخته است.

معاويه و تكذيب خداوند متعال و پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله‌

عن قيس بن أبى حازم قال: قال علي: انفروا إلى بقية الأحزاب انفروا بنا إلى ما قال الله ورسوله انا نقول: صدق الله ورسوله ويقولون: كذب الله ورسوله؛[2] قيس و ابووائل نقل كرده‌اند كه اميرالمؤمنين عليه السلام در باره معاويه و لشكرش فرمودند: به سوى باقيمانده احزاب حركت كنيد، حركت كنيد همراه ما به سوى آنچه خدا و رسولش فرمودند و ما مى‌گوييم: خدا و رسولش راست گفتند و آن‌ها مى‌گويند: خدا و رسولش دروغ گفتند.

اين حديث با پنج سند روايت شده و چندين سند صحيح نيز دارد.

عبدالله بن سلمه مى‌گويد:

[1] . نساء، 93.

[2] . مسند بزار، ج 2، ص 191، ح 571 و 572؛ السنة عبدالله بن احمد، ج 2، ص 565، رقم 1323 و 1324. مجمع الزوائد هيثمى، ج 7، ص 239؛ علل دارقطنى، ج 4، ص 103، ح 455.