(عده‌اي با حمل سلام با تو به نماز بايستند) و هنگامي که (اين گروه سجده کردند )و رکعت اول نماز آن ها تمام شد، تو در جاي خود توقف مي‌کني و آن ها با سرعت، رکعت دوم را تمام نموده و به ميدان نبرد باز مي‌گردند (و در برابر دشمن مي‌ايستند) و آن دسته ديگر که نماز نخوانده‌اند و مشغول پيکار بوده‌اند، بيايند و با تو نماز بخوانند... .

شأن نزول: هنگامي که پيامبر صلي‌الله‌علیه‌و‌آله با عده‌اي از مسلمانان به عزم مکه وارد سرزمين حديبيه شدند و جريان به گوش قريش رسيد.

خالد بن وليد به سرپرستي يک گروه دويست نفري براي جلوگيري از پيشروي مسلمانان به سوي مکه، در کوه هاي نزديک مکه مستقر شد، هنگام ظهر، بلال اذان گفت و پيامبر صلي‌الله‌علیه‌و‌آله با مسلمانان نماز ظهر را به جماعت ادا کردند، خالد از مشاهده اين صحنه در فکر فرو رفت و به نفرات خود گفت در موقع نماز عصر که در نظر آن ها بسيار پر ارزش است و حتي از نور چشمان خود آن را گرامي‌تر مي‌دارند، بايد از فرصت استفاده کرد و با يک حمله برق‌آسا و غافل گيرانه، در حال نماز کار مسلمانان را يکسره ساخت، در اين هنگام آيه فوق نازل شد و دستور نماز فوق را که از هر حمله غافل گيرانه‌اي جلوگيري مي‌کند به مسلمانان داد.

و اين خود يکي از نکات اعجاز قرآن است که قبل از اقدام دشمن، نقشه آنها را نقش بر آب کرد. و لذا گفته مي‌شود خالد بن وليد، با مشاهده اين صحنه ايمان آورد و مسلمان شد.[1]

[1] . تفسير نمونه ، ج4 ص99 ، به نقل از تفسير تبيان ، ج3 ، ص311 .