آرمفلت

آرْمْفِلْت [ārmfelt]، گوستاو ماوریتس(1757-1814م/ 1170- 1229ق)، از دولتمردان برجستۀ سوئدی در امور سیاسی و نظامی. وی در 1781م به پیشکاری گوستاو سوم، شاه سوئد برگزیده شد و از طرف او مأموریت یافت با کاترین دوم، ملکۀ روسیه (1783م) و دولت دانمارک (1787م) مذاکره کند. او یکی از معتمدترین و فعال‌ترین مشاوران شاه در دوران جنگ با روسیه در سالهای 1788 تا 1790م بود. هنگامی که در 1788م دانمارک به خاک سوئد تجاوز کرد و گوتِبورگ (یوتِبورْی) را در معرض تهدید قرار داد و تقریباً همۀ اشراف شاه را ترک کردند، آرمفلت به گوستاو وفادار ماند. او در مذاکرات صلح وَرَله (1790م) نمایندۀ تام‌الاختیار دولت سوئد بود. در واپسین سالهای حکومت گوستاو سوم نفوذ آرمفلت فزونی گرفت.
در 1792م گوستاو سوم در بستر مرگ، پسر خود را به آرمفلت سپرد و او را به عضویت شورای سلطنت منصوب کرد، ولی نایب‌السلطنه (بعدها کارل سیزدهم) آرمفلت را در سمت سفیر سوئد به ناپل فرستاد تا از شر او خلاص شود. آرمفلت در مخالفت با کارل وارد توطئه‌ای شد، اما با مساعدت کارولین، ملکۀ ناپل توانست جان سالم به در ببرد (1794م).
پس از روی کار آمدن گوستاو چهارم (گوستاو آدُلف)، آرمفلت به سمت سفیر سوئد به وین فرستاده شد (1802م). او از 1805 تا 1807م فرمانده کل نیروهای سوئدی در پُمِرانیا بود و در جنگ با ناپلئون پیروزی فرانسویان را به تعویق انداخت.
پس از عزل گوستاو چهارم (1809م)، آرمفلت بی‌باک‌ترین مدافع ولیعهد او، گوستاو بود و چون در 1811م از سوئد اخراج گردید، به روسیه پناهنده شدو در دربار امپراتور آلکساندر اول اعتبار فراوانی به دست آورد. او در تأسیس مِهین دوک‌نشین فنلاند به صورت دولتی خودمختار نقش مؤثری داشت و در طرح نقشۀ عملیات تدافعی روسیه در برابر ناپلئون، و در مذاکرات بین آلکساندر و ولیعهد سوئد (برنادُت که بعدها کارل چهاردهم نام گرفت) در تورکو، در ماه اوت 1812 مشارکت داشت. (193)