نویسنده (ها) :
عباس سعیدی
آخرین بروز رسانی : سه شنبه 3 دی 1398 تاریخچه مقاله
اِریسْمان [erīsmān]، آبادیای در دهستان آقاعلیعباس از بخش امامزادۀ شهرستان نطنز(استان اصفهان) ( نشریه...، 12). این آبادی با 020‘1 متر ارتفاع از سطح دریا، در °33 و ´40 عرض شمالی و °52 طـول شرقـی جغرافیـایی، در کنار راهآهن تهران ـ یزد و در 20 کیلومتری شمال شرقی شهر نطنز قرار دارد. موقعیت این آبادی دشتی، و آب و هوای آن خشک است ( فرهنگ جغرافیایی...، 8؛ نیز نک : جعفری، 66). براساس شواهد، اریسمان از آبادیهای بسیار کهن ناحیۀ نطنز بهشمار میرود، چنانکه آثار برجای مانده از کورههای ذوب مس و کورههای پخت سفال در نزدیکی آبادی از نظر قدمت با آثار سیلک کاشان همزمان است (توفیقیان، 6). در این محل، بقایای واحدهای مسکونی، اشیاء و ظروف گلی، سفالی، سنگی و فلزی و چند مورد خمرههای تدفین شده همراه با اجساد داخل آنها نیز کشف شده است (همو، 12-14، 28-29). جمعیت اریسمان 736‘1 نفر (621 خانوار) است (سرشماری...، 1375ش، 2). فعالیت اهالی گوناگون و شامل باغداری، زراعت، دامداری و پرورش طیور است (سرشماری، 1365ش، 12). کارگری و قالیبافی با طرح کاشان و نقش ترنج نیز رواج دارد (فرهنگ جغرافیایی، 8- 9). محصولات آن عبارت است از غلات، ترهبار، انار، انجیر، زردآلو و گلابی (همان، 9). آب موردنیاز از قنات و چاه عمیق تأمین میگردد (سرشماری، 1367ش، 274). اریسمان مرکز دهستان آقاعلیعباس است (نشریه، همانجا) و دارای برخی واحدهای خدماتی، چند مسجد و حسینیه است. (سرشماری، 1375ش،3-5؛ همان،1365ش،13؛ فرهنگ جغرافیایی، همانجا). اهالی شیعی مذهب هستند و به زبان فارسی سخن میگویند (همان، 8). محل بیشترین رفتوآمد اهالی شهر بادرود است ( فرهنگ اجتماعی...، 274).
مآخذ
توفیقیان، حسن، گزارش حفاری محوطۀ باستانی اریسمان، کاشان، 1380ش؛ جعفری، عباس، دائرةالمعارف جغرافیایی ایران، تهران، 1379ش؛ سرشماری عمومی نفوس و مسکن (1375ش)، شناسنامۀ آبادیهای کشور، شهرستان نطنز، مرکز آمار ایران، 1376ش؛ همان (1367ش)، فرهنگ آبادیهای کشور، استان اصفهان، مرکز آمار ایران، 1369ش؛ همان (1365ش)، فرهنگ آبادیهای کشور، شهرستان نطنز، مرکز آمار ایران، 1368ش؛ فرهنگ اجتماعی دهات و مزارع شهرستان نطنز، جهاد سازندگی، تهران، 1360ش؛ فرهنگ جغرافیایی آبادیهای کشور، کاشان، ادارۀ جغرافیایی ارتش، تهران،1366ش، ج 60؛ نشریۀ دفتر تقسیماتکشوری، معاونت سیاسی اجتماعی وزارت کشور، تهران، 1379ش، شم 2.