اسد بن موسی

اسدِ بنِ موسى \ asad-ebn-e musā\ (132- 212ق/ 750- 827م)، فرزند ابراهیم بن ولید بن عبدالملک اموی، محدث و فقیه مصری و مؤلف کتاب الزهد، از قدیم‌ترین تألیفات برجای ماندۀ اسلامی.
وی که از خاندان امویان بود، در همان سالِ انقراض شاخۀ شرقی خلافتِ این خاندان، گویا در بصره زاده شد و سپس به مصر رفت و در آنجا اقامت گزید (نک‌ : ابن‌حبان، 136؛ ابونعیم، 321). آثار او عبارت‌اند از الزهد، که مؤلف در آن برخی احادیث مربوط به آخرت و چگونگی آن را گرد آورده است (برای نمونه، نک‌ : ص 57-59، جم‌ )؛ رسالة اسد بن موسى الى اسد بن فرات فی لزوم السنة و التحذیر من البدع (ابن‌خیر، 299)؛ و المسند، که از نخستین مسانید در رشتۀ حدیث به‌شمار می‌رود (نک‌ : ابن‌خیر، 141؛ ذهبی، 164؛ کتانی، 61-62).

مآخذ

ابن‌حبان، محمد، الثقات، حیدرآباد دکن، 1402ق/ 1982م، ج 8؛
ابن‌خیر، محمد، فهرسة، به‌کوشش فرانثیسکو کودرا و خولیان ریبِرا تاراگو، بغداد، 1382ق/ 1963م؛
ابونعیم اصفهانی، احمد، حلیة الاولیاء، بیروت، 1405ق/ 1985م، ج 7؛
اسد بن موسى، الزهد، به‌کوشش خوری، ویسبادن، 1976م؛
ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، به‌کوشش شعیب ارنؤوط و محمد نعیم عرقسوسی، بیروت، 1406ق/ 1986م، ج 10؛
کتانی، محمد، الرسالة المستطرفة، استانبول، 1986م.

فرامرز حاج‌منوچهری (دبا)