ماييم عهده‌داران امر خداوند و ماييم گنجينه‌داران علم خداوند و انبان وحى الهى.

2. كلينى به سند صحيح از امام باقر (ع) روايت ميكند كه فرمود:

«بَيْنَا رَسُولُ الله (ص) فِي بَعْضِ أَسْفَارِهِ إِذَا لَقِيَهُ رَكْبٌ فَقَالُوا: السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا رَسُولَ الله فَقَالَ: مَا أَنْتُمْ؟ فقالوا: نَحْنُ مُؤْمِنُونَ يَا رَسُولَ الله! قال: قَالَ فَمَا حَقِيقَةُ إِيمَانِكُمْ؟ قالوا: الرِّضَا بِقَضَاءِ الله وَ التَّفْوِيضُ إِلَى الله وَ التَّسْلِيمُ لِأَمْرِ الله. فقال رسول الله: عُلَمَاءُ حُكَمَاءُ (علماء) كَادُوا أَنْ يَكُونُوا مِنَ الْحِكْمَةِ أَنْبِيَاءَ ...»[1].

رسول خدا (ص) در يكى سفرهاى خويش به كاروانى رسيد گفتند: سلام برتو باد يا رسول‌الله فرمود: شما چه كسانى هستيد؟ گفتند: ما مؤمن هستيم يا رسول‌الله (ص) فرمود: حقيقت ايمان شما چيست؟ گفتند: رضا به قضاى خداوند و سپردن كار به خدا و تسليم براى امر خداوند، پس رسول اكرم (ص) فرمود: دانايان خردمندى كه نزديك است از فزونى دانش پيامبر باشند.

«التَّسْلِيمُ لِأَمْرِ الله»

كه در اين روايت به عنوان بخشى از حقيقت ايمان معرفى شده است، دلالت بر اين دارد كه ايمان بدون تسليم به فرمان خدا ممكن نيست و اينكه سرسپردگى به فرمان خداوند كه به معناى گردن‌نهادن به حاكميت مطلق خداوند است، ركن اساسى ايمان است.

ركن ايمان بودن «تسليم به امر خدا» افزون بر دلالت بر وجوب تسليم مطلق به امر خداوند، دلالت بر حصر حاكميّت در خداوند دارد؛ زيرا تسليم به امر خداوند بودن با اطاعت فرمان حاكم ديگرى غير از خداوند، قابل جمع نيست، مگر آنكه آن حاكم، منصوب از سوى خداوند باشد تا حاكميت او عين حاكميت خداوند باشد؛ چنان‌كه در

[1] . همان، ج 2، ص 53.