1. كلينى به سند صحيح از امام صادق (ع) روايت ميكند كه خطاب به ابن ابى يعفور فرمود:

«يَا ابْنَ أَبِي يَعْفُورٍ إِنَّ الله وَاحِدٌ مُتَوَحِّدٌ بِالْوَحْدَانِيَّةِ مُتَفَرِّدٌ بِأَمْرِهِ فَخَلَقَ خَلْقاً فَقَدَّرَهُمْ لِذَلِكَ الْأَمْرِ فَنَحْنُ هُمْ يَا ابْنَ أَبِي يَعْفُورٍ فَنَحْنُ حُجَجُ الله فِي عِبَادِهِ وَ خُزَّانُهُ عَلَى عِلْمِهِ وَ الْقَائِمُونَ بِذَلِكَ»[1].

اى ابن‌ابى‌يعفور، خداوند يگانه و يكتا به وحدانيت است، و در فرمانش بى‌همتاست پس آفريدگانى را آفريد و آنان را بر آن فرمان توانا ساخت، و آنان ماييم اى ابن‌ابى‌يعفور، پس ماييم حجت الهى خداوند در ميان بندگانش و ماييم گنجينه‌داران علم الهى و قيام‌كنندگان به آن.

دلالت روايت بر حصر حاكميّت در ذات خداوند صريح و بدون ابهام است. اين روايت با به‌كارگيرى واژه «امر» كه دلالت بر حاكميت و فرمان دارد، افزون بر حصر حاكميت در خداوند، آن‌را عين توحيد خداوند مى‌داند.

«إِنَّ الله وَاحِدٌ مُتَوَحِّدٌ بِالْوَحْدَانِيَّةِ مُتَفَرِّدٌ بِأَمْرِهِ ...»

و نيز افزون بر آن دلالت بر اين دارد كه قائمين به امر الهى كسانى جز امامان معصوم (عليهم السلام) از اهل بيت رسول‌الله (ص) نيستند؛ آن‌گونه كه در روايت ديگر عبدالرحمان بن كثير از امام صادق (ع) روايت كرده است كه فرمود:

«نَحْنُ وُلَاةُ أَمْرِ الله وَ خَزَنَةُ عِلْمِ الله وَ عَيْبَةُ وَحْيِ الله»[2].

[1] . اصول كافى، ج 1، ص 193.

[2] . همان، ص‌291 .