فوق متوقف است؛ زيرا بدون صدق دو مقدمه مذكور تلازم بين مقدم و تالى در آن جمله تحقق نخواهد يافت.

بنابراين، آيه كريمه‌ (إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي ...) به دلالت التزامى بر قضيه «كل محبّ لمحبوب متّبع له» دلالت ميكند كه چنين نتيجه ميدهد هر كس كه محبتش از سوى خدا واجب باشد، اتّباع او نيز كه به معناى پيروى و اطاعت از اوست، واجب است. بر اين اساس، وجوب محبّت و مودّت قرباى رسول الله (ص) به طور مطلق كه در آيه كريمه‌ (قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى‌) بيان شده است، بر وجوب اطاعت و پيروى از آنان دلالت دارد.

و با توجه به اينكه در قرآن كريم به مقتضاى آيه كريمه‌ (أَطِيعُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ) تنها كسى كه بعد از خدا و رسول اطاعتش به طور مطلق واجب شده «اولى‌الامر» است. بنابراين و با توجه به وجوب اطاعت قرباى رسول خدا (ص) به موجب آيه وجوب مودّت، معلوم ميشود مصداق «اولى‌الامر» ي كه اطاعتش واجب است، قرباى رسول‌الله (ص) ميباشند.

دسته سوم:

آياتى كه بر دوران امر بين اتّباع و اطاعت از خدا و رسول از يك‌سو و اتّباع و اطاعت از هواى نفس از سوى ديگر دلالت دارند.

از آيات كريمه قرآن چنين استفاده ميشود كه به‌جز خدا و آنها كه اتّباعشان و پيروى از ايشان اتّباع و پيروى از خداست- چون خداوند دستور به اتّباع آنها صادر فرموده است- هر متبوع ديگرى فرمانش، فرمان هواى نفس و اتّباع از او، اتّباع از هواى نفس است.