«باسناده عَنْ جَابِرٍ قَالَ سَمِعْتُ رَسُولَ الله (ص) يَقُولُ: يَجِي‌ءُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ثَلَاثَةٌ يَشْكُونَ إِلَى الله عَزَّوَجَلَّ الْمُصْحَفُ، وَ الْمَسْجِدُ، وَ الْعِتْرَةُ يَقُولُ الْمُصْحَفُ: يَا رَبِّ حَرَّقُونِي وَ مَزَّقُونِي وَ يَقُولُ الْمَسْجِدُ يَا رَبِّ عَطَّلُونِي وَ ضَيَّعُونِي وَ تَقُولُ الْعِتْرَةُ: يَا رَبِّ قَتَلُونَا وَ طَرَدُونَا وَ شَرَّدُونَا فَأُجْثُوا لِلرُّكْبَتَيْنِ لِلْخُصُومَةِ فَيَقُولُ الله جَلَّ جَلَالُهُ لِي: أَنَا أَوْلَى بِذَلِك»[1].

صدوق به سند خويش از جابر روايت مى‌كند گفت: از رسول خدا (ص) شنيدم كه مى‌فرمود: سه چيز در روز قيامت در پيشگاه خدا دادخواهى مى‌كنند. مصحف، و مسجد، و عترت. مصحف مى‌گويد: پروردگارا مرا سوزاندند و پاره‌پاره كردند. مسجد مى‌گويد: پروردگارا مرا تعطيل و ضايع كردند. و عترت مى‌گويد: پروردگارا ما را كشتند و بيرون راندند و آواره ساختند، پس در پيشگاه خدا براى دادخواهى زانو مى‌زنم. پس خداى جل جلاله خطاب به من مى‌فرمايد: من خود به اين دادخواهى شايسته‌ترم (اين دادخواهى را خود بر عهده خواهم گرفت).

بنابراين، نخستين دادخواهى روز قيامت، دادخواهى على بن ابى طالب (ع) است كه دادخواهى عترت است؛ اين دادخواهى را پس از على بن ابى طالب (ع) رسول خدا (ص) به عهده مى‌گيرد و به عنوان شاكى در پيشگاه خدا زانو مى‌زند و دادخواهى مى‌كند كه آيه كريمه‌ (ثُمَّ إِنَّكُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ عِنْدَ رَبِّكُمْ تَخْتَصِمُونَ) اشاره به اين دادخواهى است. اين دادخواهى را پس از رسول خدا (ص) خداى متعال خود به عهده مى‌گيرد و در اينجاست كه شاكى و قاضى يكى مى‌شوند.

[1] . صدوق، الخصال، ص 175.