2. (قُلْ ما أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِلَّا مَنْ شاءَ أَنْ يَتَّخِذَ إِلى‌ رَبِّهِ سَبِيلًا)[1].

بگو: «من در برابر آن (ابلاغ آيين خدا) از شما هيچ گونه پاداشى نمى‌طلبم؛ مگر كسى كه بخواهد راهى به سوى پروردگارش برگزيند (و اين پاداش من است. (».

در آيه نخست اجر رسالت نبى اكرم (ص) منحصر در «مودّت ذوى‌القربى» كه به معناى محبت اظهار شده به وسيله عمل است، دانسته شده و در آيه بعد اجر رسالت نبى اكرم (ص) در «اتخاذ سبيل الى الرّبّ» منحصر دانسته شده، كه دليل روشنى بر تطابق و اتحاد اين دو در مصداق خارجى است.

در برخى روايات وارده از رسول اكرم (ص) شرح و تفسير اين ظلم برتر كه در آيه‌ (إِنَّكَ مَيِّتٌ وَ إِنَّهُمْ مَيِّتُونَ\* ثُمَّ إِنَّكُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ عِنْدَ رَبِّكُمْ تَخْتَصِمُونَ) «تو خواهى مرد و آنان نيز خواهند مرد\* سپس شما در روز رستاخيز در نزد خدا به دادخواهى خواهيد پرداخت» به آن اشاره شده، بدين صورت آمده است:

بخارى محدّث معروف اهل سنت در صحيح خود چنين آورده است:

«عن علي بن ابي طالب (رضي الله عنه) قال: انا اوّل من يجثو بين يدي الرحمان للخصومة يوم القيامة»[2].

از على‌بن ابى‌طالب روايت است كه فرمود: من نخستين كسى هستم كه در روز رستاخيز در برابر پروردگار براى دادخواهى زانو مى‌زند.

تكمله اين حديث را صدوق در خصال روايت كرده است:

[1] . سوره فرقان: 57.

[2] . البخارى، صحيح بخارى، ج 3، ص 161، تفسير سوره حج، حديث 4.